Film: Knetter

In de korte beschrijving van de film Knetter stond, dat deze zou gaan over een moeder die voor haar dochter een olifant in huis haalt. Dit gebeurt echter pas zo’n tien minuten voor het einde van de film. Het werkelijke onderwerp van de film is de relatie die het meisje Bonnie heeft met haar manisch-depressieve moeder. Maar als dat in de beschrijving had gestaan, dan hadden Annika en Rozanne hem vast niet willen zien.

Ondanks het zware onderwerp, is het geen zware film. In het begin van het verhaal woont ook oma bij Bonnie en haar moeder, Lis, in huis. Oma is eigenlijk degene die voor Bonnie èn voor Lis zorgt, maar zij komt door een ongeluk om het leven. Lis is niet in staat om voor haar dochter te zorgen. Wekenlang ligt ze in bed, niet in staat om op te staan, zo moe en depressief voelt ze zich. Andere momenten voelt ze zich zo goed, dat ze doorslaat naar de andere kant. Dan doet ze juist weer uitzinnig vrolijk en druk. Deze uitersten kunnen worden onderdrukt door medicijnen, maar die weigert ze in te nemen.
Bonnie probeert zo goed mogelijk voor zichzelf en haar moeder te zorgen en moet intussen tegenover de mevrouw van jeugdzorg doen, alsof er niets aan de hand is. Gelukkig krijgt ze af en toe hulp van haar beste vriend Koos en van haar schoolmeester.

Clarice van Houten speelt de rol van Lis. Deze geweldige actrice is ook in deze rol heel overtuigend. Jesse Rinsma zet Bonnie neer als een leuk jongensachtig meisje. De film is gemaakt in 2005 en heeft meerdere prijzen gewonnen, waaronder de Gouden Kalf publieksprijs van het Nederlands Film Festival 2006.

De meiden en ik vonden het ook een leuke film.

Avondvierdaagse

Foto: Don Willems

Het is weer de tijd van de avondvierdaagse. In bijna elke stad en elk dorp wordt dit wandelfestijn georganiseerd en bijna allemaal vinden ze plaats in mei of juni. In een enkele plaats gebeurt het in augustus of september.

Ook wij hebben er afgelopen week aan mee gedaan. Bij ons kon je kiezen tussen 4 en 8 kilometer. Rozanne heeft alle vier de dagen 8 kilometer gelopen, Annika twee dagen de 4 en twee dagen de 8 en Don en ik hebben om en om met de meiden meegelopen. Het was weer beregezellig!

De oorsprong van deze typische Nederlandse traditie ligt in de wandelmarsen, die sinds 1909 werden georganiseerd door de Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding (KNBLO). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden deze marsen door de Duitsers echter verboden, omdat zij er zagen samenscholingen in zagen. Toch bleef er in ‘t Gooi behoefte bestaan om samen te wandelen. Daarom hebben ze daar een avondvierdaagse bedacht, die voor het eerst in 1940 werd gehouden. Al snel werden deze ook in andere plaatsen georganiseerd. Maar ook deze vorm van wandelvermaak kon niet de goedkeuring van de bezetters wegdragen en vanaf 1943 werden ze verboden.

Direct na de oorlog, in 1946, werd de draad weer opgepakt. In diverse gemeenten werden weer avondvierdaagsen georganiseerd en dat gebeurde al snel in steeds meer plaatsen. Tegenwoordig heeft bijna iedere stad en dorp zijn eigen avondvierdaagse. De meeste worden georganiseerd door de KNBLO en de NWB (Nederlandse Wandelsport Bond) die sinds dit jaar samenwerken en op 1 januari 2015 zullen fuseren. Samen zetten zij op 600 plekken het wandelfestijn op touw en doen er ruim 500.000 kinderen aan mee. En dan zijn er ook nog gemeenten, waar de wandeltocht door een andere organisatie wordt gearrangeerd, zoals hier in Wageningen.

Op de meeste plaatsen kun je kiezen uit afstanden van 5 en 10 kilometer en soms ook 15 kilometer. Zoals reeds gezegd, konden wij kiezen uit 4 en 8 kilometer.

Foto: Don Willems

De avondvierdaagse wordt vooral door gelopen door kinderen van de basisschoolleeftijd en hun begeleiders. Meestal lopen ze in groepsverband, met school, scouting of een andere vereniging, maar dit gebeurt niet overal. In Wageningen in ieder geval niet. Wel zorgen hier de meeste scholen voor een stand met drinken en lekkers voor de hongerige en dorstige wandelaars.

Als er in groepsverband wordt gelopen, wordt er ook veel gezongen. Een traditioneel avondvierdaagselied is ‘Potje met vet’: ‘Eerste couplet, tèdèdèdè, ik heb een potje met vet, tèdèdèdè, ik heb een potje potje potje potje vehèhèt al op de tafel gezet, tèdèdè, tweede couplet’, enz....
Een andere traditie is het warme onthaal van de wandelaars bij binnenkomst op de laatste avond. Zij worden dan behangen met bloemen en snoep. Tegen dat laatste probeert men tegenwoordig wel iets te doen. Ze zijn net zo blij, dat kinderen eindelijk eens vanachter hun computer of Nintendo vandaan komen om, in ieder geval voor vier dagen in het jaar, de dagelijkse norm van 60 minuten bewegen per dag te halen, dan moeten ze niet meteen weer worden volgepropt met snoep.

Helemaal aan het eind wacht de ultieme beloning: de MEDAILLE.

Boek: Elegant als een egel

Muriel Barbery
Elegant als een egel (Frankrijk, 2006)
Vertaald uit het Frans door Edu Borger

Elegant als een egel gaat over Renée, Paloma en Kakuro. Renée is de congiërge van een luxe appartementengebouw in Parijs. Ze gedraagt zich als een echte conciërge en ziet er ook zo uit. Dat wil zeggen: simpel van geest en onverzorgt van uiterlijk. Paloma is een twaalfjarig meisje dat in het gebouw woont, samen met haar vreselijke ouders en haar nog vreselijkere zus Colombe. Paloma vindt dat het leven het niet waard is om geleefd te worden en heeft het plan om op haar dertiende verjaardag zelfmoord te plegen en daarbij hun appartement in brand te steken. Maar voor het zover is, is ze nog wel hard op zoek naar dingen die wel de moeite waard zijn en waarvoor ze toch zou willen blijven leven. Binnen haar gezin vindt ze dat niet, want daar is iedereen hol en oppervlakkig, al doen ze zich voor als grote intellectuelen.
Als er iemand uit het gebouw overlijdt, doet er een nieuwe inwoner zijn intrede: de rijke Japanse weduwnaar Kakuro. Hij heeft direct goed contact met Paloma en samen ontdekken ze, dat Renée niet zomaar een simpele conciërge is.

De titel van het boek is apart. Op bladzijde 133 wordt duidelijk waar het vandaan komt. Daar begint Paloma te vermoeden dat Renée Michel geen gewone conciërge is. Ze beschrijft haar als “elegant als een egel: vanbuiten is ze met stekels bepantserd, een ware vesting, maar ik heb het gevoel dat ze vanbinnen gewoonweg even geraffineerd is als de egels, die kleine, zogenaamd indolente, ontembaar eenzame en verschrikkelijk elegante beestjes.”

Dit boek was een groot succes in Frankrijk. Dat kan ik me op zich wel voorstellen, want het is een mooi verhaal dat op een mooie manier is geschreven. Aan de andere kant vond ik soms wel een beetje lastig om doorheen te komen. Paloma is veel bezig met filosofische levensvragen en de gedachten van Renée zijn nogal intellectueel, waardoor ik af en toe wat moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Later in het boek ligt de focus meer op het verhaal en leest het wat makkelijker. En, zoals ik al schreef, het verhaal is mooi, en het einde slaat in als een bom.

Film: The Bucket List

Een maand geleden heb ik een bucket list gemaakt: een lijst met dingen die je nog wilt doen voor je dood gaat - in het Engels: before you kick the bucket. Niet dat ik terminaal ben - ik hoop nog heel lang te leven - maar waarom zou je wachten tot je nog maar een jaar te leven hebt? Bovendien weet je nooit wanneer je ertussenuit glipt. Pluk de dag!

De film The Bucket List gaat over twee mannen die wel terminaal zijn: een schatrijke ondernemer en een automonteur. Beiden hebben te horen gekregen dat ze nog hooguit een jaar te leven hebben. Hoog tijd om een wensenlijst te maken en die uit te voeren. Samen pakken ze het vliegtuig (de privéjet van de rijkaard) en vliegen de hele wereld over om grootse dingen te doen: parachute springen, de pyramiden bezoeken, de Himalaya intrekken. Ondertussen hebben ze het moeilijk met persoonlijke relaties: de monteur is tegen de wil van zijn vrouw op pad gegaan en de zakenman heeft al lange tijd geen contact gehad met zijn dochter. Zal dat nog goed komen?

The Bucket List is een mooie en ontroerende film. De levenslust spat van de hoofdpersonages af. Zij worden uitmuntend vertolkt door Jack Nicholson en Morgan Freeman.

Wat er op mijn bucket list staat? Natuurlijk een aantal mooie reizen, een ritje maken op een hondenslee, een tochtje in een luchtballon, het onvermijdelijke schrijven van een boek en nog veel meer. Pluk de dag!

Rio 2

Rozanne wilde iets met mij doen, speciaal voor moederdag. Ik mocht uitkiezen wat. Maar Rozanne wilde eigenlijk wel graag naar de bioscoop. Nou, dat vind ik ook altijd leuk. Trakteer jij dan? Nee, dat nou ook weer niet.
Uiteindelijk zijn we met het hele gezin naar Rio 2 geweest. Nummer 1 heb ik niet gezien, maar ook dan is deel 2 leuk.

 Het verhaal gaat over Blu, Jewel en hun drie kinderen: zeldzame blauwe papegaaien die in Rio de Janeiro wonen. Hun baasjes zijn biologen die op dat moment in de jungle op zoek zijn naar meer blauwe papegaaien. Ze denken die gevonden te hebben en Blu en Jewel haasten zich er met hun kleintjes en een aantal vrienden naartoe om te helpen zoeken. Zij vinden al snel de familie en leefgemeenschap van Jewel. Blu heeft nogal moeite om zich aan te passen. Hij is namelijk nogal vermenselijkt met zijn buiktasje en GPS. Maar dat is slechts één van zijn problemen. Er is namelijk ook nog een oude vijand die wraak op hem wil nemen en uiteraard krijgen ze te maken met door-en-door slechte mensen die het regenwoud willen kappen.

Rio 2 is een vrolijke film met grappige personages. Eigenlijk zoals al die Amerikaanse animatiefilms van tegenwoordig. Leuk om naar te kijken.
De kinderen hebben zich ook prima vermaakt.

Playmobil is jarig!

Playmobil is 40 jaar. Best jong nog. Voor mijn gevoel was er altijd al playmobil. Maar blijkbaar niet in de eerste vier jaar van mijn leven.
Playmobil: die kleine poppetjes die dingetjes vast kunnen houden met hun klemhandjes. Mijn buurmeisje had er een paar; ik vond ze geweldig.

In 1974 verschenen de eerste poppetjes: een bouwvakker, een ridder en een indiaan. Later werden deze thema’s uitgebreid met bijbehorende gebouwen, zoals een saloon en een bank bij het western-thema en een kasteel voor de ridders. Nog weer later kwamen er andere thema's bij.
De uitvinder van playmobil was de Duitser Hans Beck. Hij wilde klein speelgoed maken, omdat plastic in die tijd duur was vanwege de oliecrisis. Het werden kleine poppetjes van 7,5 cm.

Playmobil wordt vaak tegenover Lego geplaatst: je houdt van het één of van het ander, je bent een speler of een bouwer. Don was vroeger een lego-kind, onze meiden zijn van de playmobil. Alhoewel ze ook lego hebben - de roze meisjesvariant - die ze snel in elkaar zetten, zodat ze er mee kunnen spélen. Ze bouwen er dus niet mee, maar daar leent lego-friends zich ook niet voor.

Terwijl het de laatste jaren met verschillende speelgoedfabrieken niet goed gaat, behaalde playmobil het afgelopen jaar een recordwinst. Tja, als ik bij ons op zolder kijk, verbaast me dat niets.

Er bestaan vijf Playmobil-Funparks: in Duitsland, Frankrijk, op Malta, in Griekenland en in de VS. Wij zijn een paar jaar geleden in het Duitse park geweest. Daar hebben we helaas alleen de overdekte delen uitgebreid, zéér uitgebreid bezocht. De regen kwam die dag namelijk de héle dag met bakken uit de lucht. We hebben een poging gedaan om ook het park buiten te verkennen, maar toen na een kwartier onze broeken onder onze regenjassen doorweekt dreigden te raken, zijn we weer naar binnen gevlucht. Daar was een soort indoorspeeltuin en een grote hal met heel veel playmobil. Op zich wel leuk, maar om daarvoor nou acht uur te rijden... Misschien zijn we ooit op een droge dag in de buurt, dan kunnen we de rest van het park verkennen.

Minoes

Het begon als ‘vrijdagavond-filmavond’, maar tegenwoordig is de zaterdagavond ook een filmavond en veel avonden in de vakanties ook. Familiefilmavond wel te verstaan. Eigenlijk kijk ik bijna alleen maar kinderfilms.

Gisteravond hebben we Minoes gekeken. Aanstaande woensdag wordt hij weer uitgezonden op Zapp, maar wij hadden nog een opname van rond de kerst staan.

De film gaat over... Minoes! Dit is een juffrouw die eigenlijk een kat is, maar die, na van een raar goedje te hebben gesnoept, mens is geworden. Of eigenlijk is ze een kat in een verkeerd lichaam. Ze kan zowel met katten als met mensen praten en dat komt goed uit, want ze wordt de assistente van een journalist van de plaatselijke krant. Tegen kost en inwoning - door haar metamorfose van kat naar mens is ze immers dakloos geworden - bezorgt ze hem de nieuwtjes die de katten hebben opgevangen. Daardoor neemt de carrière van Tibbe, de journalist, een vlucht. Totdat Minoes haar werk al te goed doet en niet iedereen blij is met de geleverde berichten...

Minoes is een grappige film. Als Minoes een hond tegenkomt, vliegt ze een boom in en ze verplaatst zich het liefst over daken. Dat is natuurlijk erg raar voor een mens. Carice van Houten is overtuigend als kattenmens/mensenkat. Theo Maassen is leuk als verlegen jonge journalist. De film is uit 2001.

Saillant detail: op het moment dat het in de film buiten tekeerging, was hier ook een enorme onweersbui aan de gang. Soms wisten we gewoon niet of die donderklap echt was of op tv.

Postcrossing

Sinds acht maanden doe ik aan Postcrossing. Via een website (postcrossing.com) kun je adressen aanvragen van mensen over de hele wereld om ze een ansichtkaart te sturen. Je krijgt random een adres; je weet dus van te voren niet aan wie je een kaartje moet gaan sturen. Als een kaartje van jou is ontvangen en geregisteerd, dan wordt jouw adres aan iemand verstrekt en kun jij dus binnenkort een kaartje tegemoet zien. Er doen 474.013 mensen aan mee, verspreid over 216 landen. Er zijn slechts enkele landen niet vertegenwoordigd.

In die acht maanden tijd heb ik 88 kaarten verstuurd. Daarvan zijn er 78 al aangekomen en geregistreerd, tien zijn er nog onderweg. Dat kan soms heel lang duren. Als een kaartje na 60 dagen nog niet is geregistreerd, dan mag je een nieuw adres aanvragen. Eén kaartje van mij is uiteindelijk toch nog aangekomen, na 140 dagen! Het was nog geeneens zo’n superexotische bestemming: Sint-Petersburg. Normaal gesproken komen kaartjes sneller aan.
Ik heb kaartjes verstuurd naar 18 verschillende landen. En ik heb 77 kaartjes ontvangen vanuit 21 verschillende landen. Geweldig, toch?!

Zo heb ik bijvoorbeeld 9 keer contact gehad met mensen uit Wit-Rusland. Dat gebeurt normaal niet zo snel. Bij Wit-Rusland dacht ik altijd: Tsjernobyl-slachtoffers en de laatste dictatuur in Europa, dat zal wel een somber land zijn. Maar daar blijken toch ook gewoon mensen te wonen die vrolijk zijn en kaartjes sturen naar mensen over de hele wereld. Daar wonen ook meisjes van vijf die - met hulp van mama - op het internationale Postcrossing zitten.

Mijn kaartjes uit Wit-Rusland

Toch is het natuurlijk geen fris land. Officieel is het een democratie. President Loekansjenko is al sinds 1994 aan de macht en wordt steeds ‘herkozen’ met een meerderheid van stemmen van rond de 75 à 80 %. De KGB is er nog altijd actief en de heer Djerzjinski, oprichter van de Tsjeka, de voorloper van de Sovjet-KGB, is er een held. De doodstraf bestaat er nog. Deze wordt vaak opgelegd na een oneerlijk proces en marteling om een bekentenis te verkrijgen. Veroordeelde noch de familie weet van te voren wanneer het vonnis zal worden voltrokken.

Wit-Rusland schijnt een mooi en leuk land te zijn. Economisch gezien gaat het goed; de levensstandaard ligt hoger dan in het grote buurland Rusland. Maar mensen moeten wel altijd op hun hoede zijn voor Meneer de President.

Tentoonstelling: Gouden Middeleeuwen

Gisteren heb ik een bezoek gebracht aan Leiden, onder meer om de tentoonstelling Gouden Middeleeuwen te bekijken in het Rijksmuseum voor Oudheden.
De tentoonstelling gaat over de periode 400-700 na Christus, de vroege Middeleeuwen waarover niet veel bekend is. Ze worden niet voor niets de donkere middeleeuwen genoemd. Ze ontbreken zelfs in de geschiedeniscanon, de vijftig vensters of onderwerpen die basisschoolleerlingen moeten leren over onze gechiedenis. Die springt van de Romeinse limes (47-400 na Christus) naar de komst van Willibrord in 690. Daartussen zit een zwart gat. Een duistere periode na het vertrek van de Romeinen. Algemeen wordt aangenomen dat dit inderdaad duistere en onrustige tijden waren. De tijden van de grote volksverhuizingen en geweld, een barbaarse tijd.

De tentoonstelling in Leiden laat zien dat dit niet waar is. Integendeel: het was juist een tijd van rust en voorspoed. De mensen waren redelijk welvarend, omdat de bevolkingsdruk niet groot was. Er was genoeg voedsel voor iedereen. Mensen waren in deze tijd gezonder dan in de periodes ervoor en erna. Ook werden zij gemiddeld langer, wat duidt op goede leefomstandigheden.
Het was een tijd van rust. Mensen woonden in dorpjes van ongeveer tien huizen. Ze begroeven hun doden op begraafplaatsen buiten het dorp. Dat er echte begraafplaatsen waren, wijst erop, dat ze langere tijd op één plek woonden. Uit opgravingen blijkt dat niet veel mensen door geweld waren omgekomen. Bij mensen die bijvoorbeeld een botbreuk hadden opgelopen, is te zien dat zo’n breuk netjes gezet was en geheel genezen. Dat zou niet lukken in een tijd van veel geweld en paniek.
Eén op de drie mensen in deze periode was kind. Uiteraard was de kindersterfte hoog, maar een gestorven kind kreeg wel een beschaafd graf en kreeg spullen mee voor in het hiernamaals. Ook honden en paarden kregen hun eigen graf, wat erop duidt, dat ze veel voor de mensen betekenden.
Je zou denken dat de wereld waarin deze mensen woonden heel klein moet zijn geweest. Maar ook dat was niet zo. De dorpen lagen op loopafstand van een paar uur van elkaar vandaan en allemaal lagen ze in de buurt van een (water)weg. Ze voerden handel met hun omgeving en met mensen uit het huidige Scandinavië en Engeland. Ze waren zelfs in het bezit van spullen die uit Azië kwamen, zoals bepaalde edelstenen en schelpen die alleen in de Indische Oceaan voorkwamen.

Dit zijn maar enkele onderwerpen die aan de orde komen in de tentoonstelling. Er zijn nog veel meer interessante feiten te lezen en voorwerpen te bewonderen. Ik vond het heel boeiend. Ik heb er dan ook lang over gedaan om te hele tentoonstelling te zien, omdat ik alle uitleg wilde lezen. Als je alleen maar de voorwerpen bekijkt, weet je niet precies waarover het gaat. Ik heb er veel van geleerd.

Gouden Middeleeuwen is nog te zien t/m 26 oktober 2014.