Loombandjes

Als je kinderen in de basisschoolleeftijd hebt, kun je er haast niet omheen: loombandjes, dé hype van het moment.
Loomwattes???
Loombandjes, officieel Rainbow Looms: kleine gekleurde elastiekjes waarmee je armbandjes, kettingen, hartjes, smartphonehoesjes en zelfs tassen van kunt maken door ze in elkaar te haken. Ze zijn er in veel verschillende kleuren, sommige hebben zelfs meerdere kleuren, er zijn er met glitters en ook met geur: fruit en chocola. Armbandjes kun je ervan maken met behulp van je vingers, maar als je niet wilt dat die worden afgekneld, dan kan je ook twee stiften of potloden gebruiken of een vork. Rozanne is met een kunstwerk bezig waarvoor ze twee vorken nodig heeft en Annika heeft gisteren een rekje met pinnen gekocht, waar ze de elastiekjes omheen kan doen en bredere armbanden kan maken. Op internet zijn vele filmpjes te vinden, waarop te zien is hoe je dat moet doen.

De uitvinder van deze gekleurde elastiekjes is Cheong Choon Ng, een Amerikaanse werktuigbouwkundige van Aziatische afkomst. In 2010 zag hij zijn dochters van 12 en 9 met elastiekjes spelen. Ze knoopten er armbandjes van. Cheong Choon Ng werkte dit idee verder uit en kwam een half jaar later met een plankje waarmee je grotere werkstukken kunt maken. De elastiekjes werden een enorme hype in de VS en in de rest van de wereld. De uitvinder is intussen zo’n 50 miljoen dollar rijker.

En een hype ìs het. De elastiekjes zijn niet aan te slepen. Je ziet hordes kinderen door de stad zwerven, op zoek naar een winkel waar ze nog niet zijn uitverkocht. Daarbij gaat het natuurlijk van goedkoop naar steeds duurder. Op de kermis bij het ‘eendjes vangen’, eigenlijk bedoeld voor kleuters, zie je nu meiden van tien, twaalf jaar staan hengelen, omdat er loombandjes te ‘winnen’ zijn. Goede zet van die kermisexploitant!

Ook onze meiden zijn verslaafd. Aan het kopen van de elastiekjes en aan het fabriceren van armbandjes. Elke vrije minuut wordt eraan besteed. Computer en televisie worden verwaarloosd. ‘Kom nou Klokhuis kijken’, roepen wij wanhopig. ‘Nog eventjes dit afmaken’, klinkt dan als antwoord.
Op school worden één keer per week zakjes met loombandjes uitgedeeld tijdens de overblijf. Dan staan er lange rijen kinderen ongeduldig te wachten op hun zakje. Daarna is het overigens wel rustig in school, want iedereen is ingespannen bezig om een zo’n mooi mogelijk kunstwerkje te maken.
Ik vind het grappig om te zien hoe zoiets eenvoudigs als gekleurde elastiekjes kan uitdraaien op zo’n megahype. Wie gaat de volgende hype uitvinden?

Vangst van de week (3)

Vandaag is er een kaartje van mij aangekomen in China... na 85 dagen! Fijn, dat hij zijn bestemming nog gevonden heeft. Ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar zijn avonturen...

Deze week heb ik vijf kaarten gekregen. Geen van alle heeft er extreem lang over gedaan, die uit Rusland was het langst onderweg: 22 dagen. Dat was dit kaartje, van Olesya:

Het is een scène uit het ballet 'Nayada en de visser'. De prima ballerina is Tatiana Predeina, de stedelijke trots van Chelyabinsk, waar het kaartje vandaan kwam. Chelyabinsk is een stad met 1,1 miljoen inwoners en ligt in de Oeral. Op 15 februari 2013 werd de stad door een meteorietenregen getroffen.

Het tweede kaartje van deze week kwam van Kitty, de nummer 1 in het versturen van kaarten van Nederland. Ze heeft er op dit moment 8726 verstuurd!

Het is een mooie tekening van Jan Toorop: 'Charley plaatjes kijkend' (1898). Jan en zijn dochter Charley Toorop zijn bekende kunstschilders. Jan Toorop (1858-1928) wordt gezien als de belangrijkste Nederlandse symbolistische schilder, maar zijn werk kent veel verschillende stijlen. Naast schilder was hij ook tekenaar, etser en lithograaf.
Charley Toorop (1891-1955) schilderde in expressionistische/zakelijk realistische stijl.

Dit kaartje kreeg ik van Sylvia:

 

Sylvia woont in Canada, maar stuurde deze kaart vanaf haar vakantieadres in China. Jiu Zhai Guo om precies te zijn, dat bekend schijnt te staan om zijn kleurrijke vijvers en meren.

Een fantastische kaart uit de Verenigde Arabische Emiraten:

Gekregen van Ayn. Het laat de skyline van Dubai zien, vanuit de woestijn. Dubai is bekend om zijn supersonische gebouwen. De 828 meter hoge Burj Khalifa is het hoogste gebouw van de wereld en voor de kust liggen diverse kunstmatige eilanden in de vorm van een palm. Ook heeft Dubai de grootste golfbaan ter wereld, de grootste fontein, het grootste themapark, het grootste winkelcentrum met daarin het grootste aquarium, de grootste overdekte skihal en het grootste vliegveld. Volgens mij hebben ze daar geld teveel.
Maar het kaartje is mooi.

Tot slot een kaartje uit zonnig Florida, verzonden door Helene:

Olesya, Kitty, Sylvia, Ayn en Helene: bedankt!

Postcrossing: Vangst van de afgelopen twee weken

Door de internetstoring heb ik vorige week geen ‘Vangst van de week’ kunnen plaatsen, dus doe ik nu twee weken tegelijk. Maar die vangst viel wel een beetje tegen: in twee weken slechts vier kaartjes gekregen, terwijl ik er acht heb verstuurd.
Het zit een beetje vast. Veel van de kaartjes die ik heb verstuurd, komen maar niet aan. Zes kaartjes zijn expired, dat wil zeggen dat ze langer dan 60 dagen onderweg zijn. Misschien komen ze nog aan, misschien niet. Eén kaartje is al 221 dagen onderweg, naar Siberië. Nu denk je: Ja, dûh, Sibérië! Maar ik heb al meerdere kaarten naar dat gebied verstuurd en die zijn allemaal gewoon aangekomen, binnen een redelijke termijn.
Een kaartje naar Wit-Rusland is nu al 172 dagen aan het (rond?)reizen. Verder zijn twee kaartjes al 77 dagen op pad, twee andere 63 (waarvan eentje gewoon naar Duitsland) en eentje 55 dagen. Wat spoken ze toch allemaal uit?

Maar goed, de afgelopen twee weken heb ik toch nog vier kaartjes gekregen, waarvan twee uit Nederland (daar kan weinig mee misgaan, behalve als de geadresseerde de belastingdienst is), één uit  Rusland en één uit Duitsland.

Deze foto van 'Het Witte Huis' heb ik gekregen van Bertha:

Het Witte Huis van architect Willem Molenbroek was de eerste wolkenkrabber van Nederland en is lange tijd het hoogste gebouw van Europa geweest. Het is gebouwd in 1897 en 1898 en dat heeft toen heel wat voeten in aarde gehad. Tijdens het heien is het gebouw dat ernaast stond ingestort. Toen hebben ze de grond die toen vrijkwam er ook maar bij getrokken en het Witte Huis wat groter gemaakt.
Het Witte Huis staat aan de Geldersekade. Het is gebouwd in Art-Nouveau stijl en is een rijksmonument. Het is 43 meter hoog en heeft elf verdiepingen. Samen met de Sint-Laurenskerk heeft het pand het bombardement aan het begin van de Tweede Wereldoorlog overleefd, terwijl alles eromheen volledig verwoest was.

Een heerlijk romantische kaart voor postliefhebbers van Rita:

Deze kwam uit Sint-Petersburg, van Olga:

Dit meisje is Hermione Granger, van Harry Potter, getekend door Yulia Leonova.

Deze bijzondere kaart kwam van Joachim uit Duitsland:

Ik zal de uitleg die achter op de kaart staat, vertalen:
'Wat is dat? Te zien is het zachte mineraal talk onder een polarisatiemicroscoop. Het gesteente komt uit Californië en werd door middel van een geologische operatie (?) van ongeveer 30 kilometer diepte (!) naar de oppervlakte gebracht. Het monster helpt geologen te begrijpen welke processen zich diep in de aarde afspelen.'

Film: Life of Pi

Na het boek te hebben gelezen (zie deze post), heb ik nu de film gezien.

Een film is een beknopte versie van een boek. Ben je met een boek een aantal dagen, of weken, bezig, een film duurt zo’n anderhalf, twee uur. In een boek is er ruimte om gebeurtenissen, gedachten, gevoelens uitgebreid te beschrijven. In een film kan dat worden gedaan door een voice-over of een verteller.

Tijdens het schrijven van dit stuk, had ik me vooral gericht op de verschillen tussen het boek en de film. Nu wil voor mezelf eerst nagaan hoe ik de film zelf vond, zonder aan het boek te denken.
Ik vond het een imposante film, met geweldige beelden. De wilde zee, de dieren. Maar ook een heel kalme en oneindige zee, waarop Pi in zijn eentje ronddobbelt. Wat een eenzaamheid! En dat vreemde eiland, dat geheel bestaat uit planten en waar duizenden stokstaartjes wonen.
Don had gehoord, dat het een heel spirituele film zou zijn, maar dat vond ik niet heel erg op de voorgrond staan. Pi gelooft in God, Allah en alle hindoeïstische goden en roept hen geregeld aan. Maar erg diep gaat het niet. De film gaat meer over het avontuur. En wat voor avontuur!

 De beelden in de film zijn indrukwekkend. De woeste zee, de dieren in de sloep. Voor de zee hebben de filmmakers het grootste golfbad in de filmgeschiedenis gebouwd. De dieren waren computeranimaties; ze waren helemaal niet aanwezig bij de filmopnamen. Echt ontzettend mooi gedaan. De jonge acteur Suraj Sharma, die Pi speelt, zet een uiterst knappe acteerprestatie neer. Hij had helemaal geen echte dieren tegenover zich (gelukkig maar), maar moest zich wel gedragen alsof dat zo was. Met zijn ogen de niet-bestaande tijger volgen. Niet alleen een denkbeeldige lijn trekken, waar het dier zou lopen, maar hem ook echt zien en reageren op wat hij doet, terwijl er niets te zien was.
Alleen voor de hyena hadden ze een echt dier gebruikt. Deze was te zien in zeven shots waarin hij niet samen met de jongen in beeld was. Voor de rest was ze met de computer nagemaakt.
Wij hebben de film op een kleine televisie gezien. In de bioscoop in 3D-versie is het natuurlijk veel gaver om te zien.

Tijdens het lezen van het boek was ik benieuwd hoe de gruwelijke details zouden worden verfilmd, zoals wanneer de zebra levend door de hyena wordt opgegeten of wanneer het Pi maar niet lukt om een schildpad snel te doden. Dat laatste is in de film niet te zien, de dood van de zebra wel, maar niet zo uitgebreid en gruwelijk als in het boek.

Gevoelens worden in beeld en woord uitgedrukt. Zoals bij het afscheid van tijger Richard Parker. Als de sloep aanspoelt in Mexico verdwijnt hij zonder om te kijken de jungle in. Pi vertelt in voice-over wat dit met hem deed, vervolgens zien we hem hartverscheurend huilen en daarna zijn we weer in het ‘heden’ in Canada, waar hij aan de schrijver vertelt hoeveel pijn het hem deed, dat de tijger geen afscheid had genomen.

In de film lijkt religie wel een belangrijkere rol te spelen dan in het boek. In het boek vertelt Pi wel hoe het kwam dat hij drie religies aanhangt en roept hij god of de goden af en toe aan, maar in de film doet hij dit vaker en nadrukkelijker. Zo leek hij tijdens een storm op zee wel waarzinnig. Hij zat in de reddingssloep die een speelbal was van metershoge golven en ging op het dekzeil staan gillen van enthousiasme. Hij haalde het dekzeil, dat de hele tijd half over de boot zat, helemaal los zodat Richard Parker het schouwspel ook kon zien. Uiteindelijk had hij door dat dit levensgevaarlijk was en maakte hij het dekzeil snel helemaal dicht om eronder te kunnen schuilen.
Ik heb het in het boek teruggelezen. Deze filmscène is een samenvoeging van twee scènes in het boek. Daarin komen Pi en Richard Parker eerst in de storm terecht. Pi reageert meteen alert door de belangrijkste spullen in veiligheid te brengen en het dekzeil over de sloep heen vast te maken. Later komt er een onweersbui langs, die niet zo allesverwoestend is. Pi blijft op het dekzeil zitten kijken naar het bovenaardse schouwspel.

Ik wendde me tot Richard Parker en zei: ‘Kijk, Richard Parker, een bliksemschicht.’ Ik zag wat hij ervan dacht. Hij lag plat op de bodem van de boot, met uitgestrekte poten en trillend als een riet.
Op mij had het juist een tegenovergestelde uitwerking. Het was iets wat me uit mijn beklemmende aardse beslommeringen haalde en me in een staat van verrukte verwondering katapulteerde.

Boek: Ronja de roversdochter

Astrid Lindgren
Ronja de roversdochter (Ronja Rövardotter, Zweden, 1981)
Vertaald uit het Zweeds door Rita Törnqvist-Verschuur

Aaahh, Ronja de roversdochter... Heerlijk boek. Ik had hem jaren geleden met Rozanne gelezen en nu was Annika aan de beurt.

Ronja is de dochter van roverhoofdman Mattis en zijn vrouw Lovis. Zij wonen samen met de hele roversbende in de burcht van Mattis.
Mattis heeft een aartsvijand: de hoofdman van de andere roversbende, Borka. En laat deze bende nou net zijn intrek hebben genomen in de andere helft van de burcht, die ooit door een blikseminslag in tweeën was gesplitst.
Als Ronja oud genoeg is, mag ze er in haar eentje op uit om het bos te verkennen. Daar zwerft ze hele dagen rond en komt pas ‘s avonds weer terug. Op een dag ontmoet ze een jongen, Birk, de zoon van Borka. In het begin moet ze uiteraard niets van hem hebben. Maar vrij snel raken ze aan elkaar verknocht en trekken ze er samen dagelijks op uit.
Als Mattis erachter komt, dat Borka en zijn bende in zijn burcht wonen, escaleert de boel en besluiten Ronja en Birk samen in het bos te gaan wonen, in de berengrot.

Ik vind dit een fantastisch boek. Astrid Lindgren beschrijft uitvoerig hoe de kinderen overleven in het bos en wat voor avonturen ze daar beleven. Hoe ze bevriend raken met een aantal wilde paarden, hoe ze moeten uitkijken voor de enge vogelheksen en hoe ze genieten van de zomer. Zo’n avontuur wil elk kind toch wel beleven?

Het boek is verfilmd. We hebben de dvd laatst in de bieb zien staan en ik denk dat we die binnenkort gaan bekijken.

Hoe overleef ik... zonder internet???

Donderdag
Help! Ons internet ligt eruit. Al sinds zes uur gisteravond. En de vaste telefoon dan natuurlijk ook meteen. De televisie doet het wonderlijk genoeg nog wel. De zenders die we eerst niet konden ontvangen (RTL4, RTL5 en Veronica) hebben we nu ineens wel, maar nu ligt Nederland 3 er weer uit. Wàààt??!! Zitten we helemaal klaar voor ons uurtje Klokhuis, Jeugdjournaal, Brugklas, is de zender gewoon verdwenen. De belangrijkste van de hele televisie! Had 1 eraf gegooid; we kijken toch geen voetbal.

Don dacht eerst dat het aan de provider lag en dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Maar vanmiddag toch maar gebeld (mobiel uiteraard) en toen bleek dat er een monteur moet komen. Aanstaande maandag. Wàààt??!! Nog vier dagen zonder internet? Hoe ga ik dat overleven???

De meiden vinden het wel grappig om te zien hoe ontredderd ik ben zonder internet. Rozanne zei: ‘Nou, maar goed dat je niet vroeger leefde, toen bestònd er nog geeneens internet!’ Haha, voor die meiden hebben de computer, mobieltjes en internet altijd al bestaan. Ze kunnen zich niet indenken dat ik zonder deze dingen ben opgegroeid. Maar als je er eenmaal aan gewend bent, is het moeilijk om een paar dagen zonder te doen.

Internet zit zó in mijn leven verweven. Ik volg een aantal blogs, ik check onze bankrekening en kijk waar het geld naartoe verdwenen is, check mijn mail, stuur zelf wat mailtjes, zet een bericht op mijn blog, kijk op facebook, vraag een adres aan bij postcrossing, registreer een ontvangen kaart bij postcrossing, kijk wanneer de biebboeken terug moeten zijn en kijk meteen even of ze dat ene boek hebben, doe wat achtergrondresearch voor een nieuw bericht voor mijn blog, check buienradar voor ik vertrek...
En als dat allemaal ineens niet meer kan, blijf je een beetje bevreemd achter. Dan lees je de (papieren) krant van A tot Z en kom je ineens toe aan de badkamer en de tuin die beide heel erg een grote beurt nodig hebben. Gaan de kinderen aan tafel zitten spelen en ga ik erbij zitten om te kletsen... Misschien is het toch zo slecht nog niet, een paar dagen zonder internet.

Vrijdag
Tweede internetloze dag. Ik had even op WeatherPro willen kijken wat voor weer het komend weekend wordt. En er is een kaartje gearriveerd uit Sint-Petersburg. Kan ik niet registreren. Maandag pas. Hoop ik.

Maandag
Maandag is gearriveerd en blijkbaar kan ik een aantal dagen zonder internet overleven. Vanmorgen om twaalf uur stond de monteur voor de deur toen ik terugkwam van boodschappen doen. (Ja, sorry hoor, hij zou pas na enen komen.) Deze slimme meneer zag al snel wat er aan de hand was: onze kabelaansluiting was sterk verouderd. Vandaar ook dat we een aantal televisiezenders nooit hebben kunnen ontvangen. We hebben een heel oude televisie, echt nog zo’n bakbeest, en we dachten dat die er de oorzaak van was, dat we niet alles konden ontvangen, dat dat apparaat het gewoon niet aankon. Dat bleek dus niet zo te zijn; alle zenders doen het nu zonder morren. Maar goed, dat we nog geen nieuwe televisie hadden gekocht.

Dit akkefietje geeft wel aan, dat het dagelijkse leven in een aantal decennia enorm veranderd is. In de jaren ’80 moest je op de woensdagkrant wachten als je wilde weten welke films er dat weekend zouden draaien, of in een café een filmladder gaan halen. Toen was de bibliotheek je grootste bron van informatie. Daar moest je wel eerst helemaal naartoe. En hoe kwam je te weten of er ergens een interessante tentoonstelling was? Dat moest je dan toevallig in de krant hebben gelezen en hebben onthouden. Dat klinkt nu allemaal heel ingewikkeld. Maar ja, toen wisten we niet beter...

Film: Vampierzusjes

Enige jaren geleden heb ik met Rozanne één van de boeken van de Vampierszusjes gelezen, van de Duitse schrijfster Franziska Gehm. In augustus 2013 verscheen de film Vampierzusjes in de Nederlandse bioscopen en gisteravond hebben wij hem op dvd bekeken.
De familie Tepes bestaat uit een menselijke moeder, een vampiervader en een twaalfjarige half-vampiertweeling, de zusjes Dakaria en Silvania. Ze verhuizen vanuit Transylvanië, het land van hun vader, naar de thuisbasis van moeder: het menselijke Duitsland. Ze zullen zich moeten aanpassen, dus niet meer vliegen en geen levende insecten eten, en de doodskist mag niet in de woonkamer staan.
De meisjes zijn een tweeling, maar ze lijken totaal niet op elkaar. De assertieve Daka heeft veel weg van haar vader en is veel meer vampier dan de rustige, romantische Silvania die een jongere kopie van haar moeder is. Silvania wil graag menselijke vrienden maken, Daka vindt het heerlijk om ‘s nachts over de stad te vliegen. Eigenlijk wil de één volledig mens worden, de ander wil een echte vampier zijn. Dan komen ze te weten dat er een tovenaar in de stad woont, die hun hartewens in vervulling kan laten gaan. 

Ik vind Vampierzusjes een leuke, originele film. De twee zusjes zijn frisse jonge meiden. Het is grappig om te zien hoe ze meer mens of meer vampier worden, hoe de één ineens niet meer zo goed kan vliegen terwijl de ander zich tegoed doet aan rauw vlees en vers bloed. Af en toe zingen ze een Transylvaans/Vampiers lied en dat klinkt zó mooi. Echt Oost-Europees.
Annika en Rozanne vonden de film ook leuk.

Boek: Het leven van Pi

Yann Martel
Het leven van Pi (Life of Pi, Canada, 2001)
Vertaald uit het Engels door Gerda Baardman en Tjadine Stheeman

Dit boek van de Spaanse auteur Yann Martel, woonachtig in Canada, vertelt het verhaal van Pi, een 16-jarige Indiase jongen die 227 dagen in een reddingssloep op de Grote Oceaan heeft rondgedobberd. Als gezelschap had hij een volwassen Bengaalse tijger.
De vader van Pi was directeur van een dierentuin in een dorpje in India. Op een gegeven moment besluit de familie naar Canada te vertrekken. Bijna alle dieren van de dierentuin gaan mee in het vrachtschip, waarmee ook Pi, zijn ouders en zijn broer reizen. Als dit schip vergaat, is Pi de enige mens die een reddingssloep weet te bereiken. Daarnaast komen er ook nog een zebra, hyena, orang-oetan en een Bengaalse tijger aan boord. Het duurt niet lang of alleen Pi en de tijger zijn over.

Hoe zij weten te overleven wordt op een magnifieke manier beschreven. Met alle gruwelijke details. Bijvoorbeeld over hoe Pi zijn eerste schildpad ving en doodde. Dat ging niet van een leien dakje en het arme beest moet behoorlijk geleden hebben, voor het Pi eindelijk lukte om hem te doden. Of over het gevecht tussen de tijger en een haai. De verteller beschrijft ook heel uitgebreid over de manier waarop Pi overleeft: hoe hij een vlot bouwt en voor beschutting tegen de regen zorgt, hoe hij aan zoet drinkwater komt en aan voedsel en hoe hij uit de klauwen van de tijger blijft. Ook over zijn gevoelens kom je alles te weten: hoe het voelt om bang - doodsbang - te zijn of om op sterven na dood te zijn. Aan het begin van het boek doe je als lezer aardig wat zoölogische kennis op, bijvoorbeeld over de leefwijze van de hyena.

Ik vond het een fascinerend boek. Binnenkort ga ik de verfilming ervan bekijken. Ik ben er heel nieuwsgierig naar hoe die zal zijn, vooral omdat het boek uit zoveel uitgebreide beschrijvingen bestaat. Is iets daarvan terug te zien in de film? Of laat hij alleen de gebeurtenissen zien? Wordt vervolgd...

Film: Up

Vanavond mocht Annika kiezen welke film we gingen kijken tijdens de filmavond. Dat was lastig. Ik neem altijd films op van tv, vooral van Zapp. Maar dat zijn meestal hetzelfde soort films: Nederlands of Scandinavisch en verantwoord. Meestal vinden de meiden die wel redelijk leuk, maar nu had Annika zin in iets anders, vooral in iets spannenders. Gekeken of er bij UPC iets te huren viel. Daar ben ik eigenlijk op tegen, want als je dat een paar keer doet, gaat dat best in de papieren lopen. Maar we hebben geen leuke film kunnen vinden. Dus deed Annika een greep in onze eigen kast. Daar vond ze Up.

Deze animatiefilm uit 2009 vertelt het aandoenlijke verhaal van Carl Fredricksen, een oude man, die samen met zijn vrouw Elly een avontuurlijk leven had willen leiden. Ze zouden samen op een verlaten plek in Zuid-Amerika gaan wonen. Maar het leven ging voorbij en Elly stierf.
Als Carl uit zijn huis wordt gezet en naar het bejaardentehuis moet, besluit hij met behulp van hééééél veel heliumballonnen met huis en al alsnog naar Zuid-Amerika te vliegen. Er blijkt echter een verstekeling op de veranda te zitten: de jonge scout Russell. Bij toeval komen zo bijna precies op de plek terecht, waar Carl heen wilde. Daar lopen ze een reuzevogel, een pratende hond en een oude idool tegen het lijf. En dat leidt tot een groot avontuur.

Up is een mooie en bijzondere film. Niet alleen maar grappig, maar ook best wel zielig, vond Annika. En spannend. Een aanrader.

Vangst van de week

Deze week heb ik zes kaarten ontvangen via Postcrossing. Zaterdag vier tegelijk (!) en gisteren twee. Eén kaartje is afkomstig uit India, één uit Indonesië, Taiwan, China en twee uit Rusland. De wereld in je brievenbus.

Dit is het kaartje uit India:

Grazende schapen, gekregen van Bharath.

Deze kwam uit Taiwan, van Rebecca:

Het schilderij 'Peupliers sur les Bords de l'Epte' (1891) van de Franse impressionistische schilder Claude Monet (1840-1926).
Impressionisme is een manier van schilderen waarbij het vooral gaat om de indruk - impressie - die een landschap of tafereel op de schilder maakt, over te brengen. Daardoor maken veel impressionistische werken een schetserige indruk: het gaat er niet om de werkelijkheid precies na te bootsen. Belangrijker zijn bijvoorbeeld licht en kleur.
Claude Monet kan worden gezien als de grondlegger van deze schilderstijl. De term 'impressionisme' is afgeleid van één van zijn schilderijen: Impression: soleil levant uit 1872. Aanvankelijk moest het grote publiek niets hebben van deze manier van schilderen. Impressionistische schilderijen kwamen terecht in de 'Salon des Refusés', een tentoonstelling waar werken hingen die waren geweigerd voor de toonaangevende 'Salon de Paris'. Er kwamen echter meer mensen kijken naar de 'mislukkelingen' dan naar de officiële tentoonstelling.

Eén van de kaartjes uit Rusland was deze:

Een mooi balletplaatje. Doet het altijd goed bij mij. Gekregen van Tanja.

Op de andere Russische kaart stond geen afzender:

Deze mooi aangeklede mevrouw is tsarina Maria Alexandrovna. Zij werd in 1824 geboren als Maria van Hessen-Darmstadt. Toen ze 14 was, ontmoette ze de Russische tsarevitsj (kroonprins bij de tsaren) Alexander II en ze trouwden toen zij nog maar 16 jaar oud was, op 16 april 1841. Samen kregen ze acht kinderen en op 18 februari 1855 werden ze tsaar en tsarina.
Maria Alexandrovna had een zwakke gezondheid en het vochtige klimaat van Sint-Petersburg maakte het er niet beter op. Haar echtgenoot had ondertussen meerdere minnaressen. Ze stierf in 1880.

Dit kaartje kwam uit Duitsland, van Sigrid:

 

En dit is het kaartje dat ik kreeg vanuit West-Java, Indonesië, toegestuurd door Ratna:

Dit zijn wayang golek poppen. Daarmee worden poppenspelen opgevoerd. De meest bekende wayang poppen zijn de wayang kulit, tweedimensionale poppen die zijn gemaakt van leer en waarmee schimmenspelen worden opgevoerd. Wayang golek poppen zijn driedimensionaal en worden niet achter een laken vertoond.

Film: The Muppets

Walter is een beetje vreemd, klein mannetje dat opgroeit in een gewoon gezin. Zijn broer Gary is zijn beste vriend. Alleen wordt Gary steeds groter en Walter niet. Als hij op een dag op televisie een uitzending van The Muppets ziet, voelt hij zich meteen tot hen aangetrokken.
Gary is intussen volwassen en heeft al tien jaar een vriendin: Mary. Om dat te vieren gaan ze naar Los Angeles en Walter mag mee, tot geringe frustratie van Mary. Walter is echter door het dolle heen en wil heel graag de studio bezoeken waar de Muppet Show werd opgenomen.
Deze blijkt zwaar vervallen te zijn. En dan is er ook nog een schurk, Tex Richman, die de studio wil kopen, naar hij zelf zegt om er een museum van te maken, maar in werkelijkheid is hij van plan om de gebouwen te slopen omdat er olie onder zit. Het enige wat de studio kan redden is 10 miljoen dollar, zodat de Muppets hem terug kunnen kopen.
Walter haalt Kermit over om de Muppets weer bij elkaar te brengen, zodat ze nog één show kunnen maken om het geld bijeen te verdienen en zo de studio te redden. Walter, Gary en Mary helpen hem daarbij. De Muppets moeten worden opgespoord en overgehaald om mee te doen. Voor Miss Piggy moeten ze zelfs helemaal naar Parijs, waar ze redactrice is bij het gerenomeerde modeblad Vogue.
Uiteindelijk wordt er in grote haast een show in elkaar gedraaid. Ook Walter mag een act doen; hij blijkt namelijk een muppet te zijn. Zo vindt hij een nieuwe familie.
Alles lijkt dus goed te komen. Maar zou het lukken om op tijd het geld bij elkaar te krijgen?

The Muppets (2011) is een vrolijke musical met optredens van de oude, bekende Muppets.

De Muppets zijn een creatie van Jim Henson en zijn bekend van The Muppet Show. Deze werd gemaakt van 1976 tot 1981. Het verbaast me, dat de show slechts vijf jaar heeft bestaan. Voor mijn gevoel keek ik er mijn hele jeugd naar. Zijn ze misschien vaak herhaald?
Wist je trouwens dat de naam Muppets een samentrekking is van de Engelse woorden marionette en puppet?