Film: Zarafa

Afgelopen vrijdag hebben we tijdens de familiefilmavond naar Zarafa gekeken, een animatiefilm uit 2012 van filmmaker Rémi Bezançon, die het verhaal schreef, en animatiemaker Jean-Christophe Lie.

De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van ‘s werelds eerste giraffe in Parijs.

Een oude man zit voor een baobab en vertelt een verhaal aan een groepje kinderen. Dat verhaal gaat over Maki, een jongetje dat gevangen is genomen door een slavenhandelaar. Al snel weet hij te ontsnappen. Hij zoekt toevlucht in een kudde giraffen, maar de gemene slavenhandelaar vindt hem snel en schiet de moeder van een jonge giraffe dood. Gelukkig komt er een nomade tevoorschijn, prins Hassan, die de slavenhandelaar wegjaagt en aan Maki de opdracht geeft naar huis te gaan. Zelf neemt hij de jonge giraffe mee.

Daar is Maki het helemaal niet mee eens. Hij belooft de stervende moedergiraffe, dat hij haar dochter terug zou halen en gaat achter Hassan aan. Wat volgt is een avontuurlijke reis die hen tot in Parijs brengt. Ze reizen te voet, per schip en zelfs per luchtballon. Zou het Maki uiteindelijk lukken om de giraffe Zarafa terug te brengen naar haar kudde? 

Zarafa is een mooie en ontroerende animatiefilm, die ook een stukje geschiedenis laat zien. Het gaat onder andere over slavenhandel en over een conflict tussen Egypte en Turkije. Je ziet hoe slaven behandeld werden en hoe mensen leefden in Afrika en in Europa. De film is dus niet alleen maar makkelijk vermaak. Het biedt stof om over na te denken en te praten en is interessant voor kinderen die ook buiten hun eigen wereldje willen kijken.

Boek: De vampierzusjes - Een smakelijk avontuur

Als ik een boekverfilming bekijk, zorg ik er meestal voor dat ik eerst het bijbehorende boek heb gelezen. In dit geval heb ik het andersom gedaan.
Alhoewel dit eigenlijk niet helemaal klopt, omdat
a. ik het boek een aantal jaar geleden al met Rozanne had gelezen en
b. we slechts één deel van de boekenserie hebben gelezen en de film er geen exacte kopie van is.
De Vampierzusjes is een kinderboekenserie van de Duitse schrijfster Franziska Gehm. Er zijn tot nu toe vijf delen verschenen, de laatste is afgelopen maart uitgekomen. Wij hebben alleen deel twee in huis: Een smakelijk avontuur, ooit een keer gekregen van oma, geloof ik. De film bevat elementen van meerdere boeken, maar vertelt volgens mij vooral het verhaal van deel vier: Hartsgeheimen.

Maar goed, over de film had ik hier al een keer geschreven, nu ga ik het hebben over deel twee van de boekenserie De Vampierzusjes: Een smakelijk avontuur.

In dit boek woont de twaalfjarige halfvampiertweeling Dakaria (Daka) en Sylvania al een maand in de stad Bindburg waar hun menselijk moeder vandaan komt. Daarvoor hadden ze hun hele leven in Transsylvanië gewoond, het land van hun vampiervader. Ze hebben er nog steeds moeite mee, dat ze overdag naar school moeten en ‘s nachts moeten slapen, maar gelukkig hebben ze al wel een vriendin, Helene. Ze moeten haar trouwens nog wel vertellen dat ze halfvampiers zijn. Nadat Helene van de eerste schrik is bekomen, vindt ze het geweldig om met haar nieuwe vriendinnen uit vliegen te kunnen gaan.
Voor school moeten Daka en Sylvania een werkstuk schrijven over een museum. Hun oma Rosa werkt in het plaatselijke museum, dus daar gaan de meiden vlak voor sluitingstijd maar eens kijken. Ondanks de waarschuwing van hun wat merkwaardige klasgenoot Ludo om vooral niet naar het museum te gaan, gaan ze toch. Daar zijn ze getuige van een kunstroof en worden ze als gijzelaars door de criminelen meegenomen. Gaat dit nog goed aflopen?
Ja, dûh, het is een kinderboek. Natuurlijk loopt het goed af. Maar hoe, dat moet je zelf maar lezen. Dan kom je ook meteen te weten hoe Ludo wist, dat er iets zou gaan gebeuren.

Wij hebben dus slechts één deel van de serie en dat is een leuk boek. Het zal geen klassieker worden, maar het is weer eens iets anders dan die paardenseries. Het gegeven van halfvampiers is origineel en de schrijfster speelt leuk met menselijke en vampiereigenschappen. Ik vind vooral de scène waarin de zusjes aan Helene vertellen wat ze zijn, erg grappig

Er is nu overigens ook een geschreven filmeditie, met het verhaal van de film. En er is een hele site aan de Vampierzusjes gewijd, met informatie over de boeken en de schrijfster, en een blog.

Film: Ronja de roversdochter

Drie weken geleden hadden Annika en ik het boek Ronja de roversdochter van Astrid Lindgren uitgelezen, vanavond hebben we de film bekeken. Nou ja, film. Op de dvd die we in de bieb hadden geleend, stond de televisieserie, in zes delen. Gelukkig zit er een doorspoelknop op de afstandbediening, hoefden we niet steeds de aftiteling en samenvatting van de vorige aflevering te bekijken.
De dvd is trouwens wel populair, want al twee weken grepen we er net naast. Had ik thuis op internet gekeken of hij aanwezig was, was hij alweer uitgeleend op het moment dat ik in de bieb was. Daarom ben ik deze week in plaats van vrijdag maar vast op donderdag gegaan en toen stond hij er nog.

Net als het boek vonden we ook de film leuk. Hij volgt het boek nauwgezet. Alleen worden de fantasiebosbewoners anders benoemd. De vogelheksen heten karpijnen, de aardmannetjes bipskabouters en de moenen worden als grijze dwergen aangeduid.
De film is uit 1984. Af en toe vond ik hem een beetje jaren ’70 aandoen. Vanuit 2014 gezien scheelt dat ook niet zo veel. Vooral de scénes waarin mensen helemaal bloot liepen. Zou dat nu nog kunnen? Of zouden die stukjes eruit geknipt worden als de serie nu op tv zou komen? De meiden vonden het in ieder geval wel grappig toen de hele roversbende in hun blootje naar buiten de sneeuw in werden gejaagd om zich te wassen.

Al met al hebben we weer een prettig familiefilmavondje gehad. Ik zal de dvd snel terugbrengen naar de bieb, dan kan iemand anders hem weer lenen.

Loombandjes

Als je kinderen in de basisschoolleeftijd hebt, kun je er haast niet omheen: loombandjes, dé hype van het moment.
Loomwattes???
Loombandjes, officieel Rainbow Looms: kleine gekleurde elastiekjes waarmee je armbandjes, kettingen, hartjes, smartphonehoesjes en zelfs tassen van kunt maken door ze in elkaar te haken. Ze zijn er in veel verschillende kleuren, sommige hebben zelfs meerdere kleuren, er zijn er met glitters en ook met geur: fruit en chocola. Armbandjes kun je ervan maken met behulp van je vingers, maar als je niet wilt dat die worden afgekneld, dan kan je ook twee stiften of potloden gebruiken of een vork. Rozanne is met een kunstwerk bezig waarvoor ze twee vorken nodig heeft en Annika heeft gisteren een rekje met pinnen gekocht, waar ze de elastiekjes omheen kan doen en bredere armbanden kan maken. Op internet zijn vele filmpjes te vinden, waarop te zien is hoe je dat moet doen.

De uitvinder van deze gekleurde elastiekjes is Cheong Choon Ng, een Amerikaanse werktuigbouwkundige van Aziatische afkomst. In 2010 zag hij zijn dochters van 12 en 9 met elastiekjes spelen. Ze knoopten er armbandjes van. Cheong Choon Ng werkte dit idee verder uit en kwam een half jaar later met een plankje waarmee je grotere werkstukken kunt maken. De elastiekjes werden een enorme hype in de VS en in de rest van de wereld. De uitvinder is intussen zo’n 50 miljoen dollar rijker.

En een hype ìs het. De elastiekjes zijn niet aan te slepen. Je ziet hordes kinderen door de stad zwerven, op zoek naar een winkel waar ze nog niet zijn uitverkocht. Daarbij gaat het natuurlijk van goedkoop naar steeds duurder. Op de kermis bij het ‘eendjes vangen’, eigenlijk bedoeld voor kleuters, zie je nu meiden van tien, twaalf jaar staan hengelen, omdat er loombandjes te ‘winnen’ zijn. Goede zet van die kermisexploitant!

Ook onze meiden zijn verslaafd. Aan het kopen van de elastiekjes en aan het fabriceren van armbandjes. Elke vrije minuut wordt eraan besteed. Computer en televisie worden verwaarloosd. ‘Kom nou Klokhuis kijken’, roepen wij wanhopig. ‘Nog eventjes dit afmaken’, klinkt dan als antwoord.
Op school worden één keer per week zakjes met loombandjes uitgedeeld tijdens de overblijf. Dan staan er lange rijen kinderen ongeduldig te wachten op hun zakje. Daarna is het overigens wel rustig in school, want iedereen is ingespannen bezig om een zo’n mooi mogelijk kunstwerkje te maken.
Ik vind het grappig om te zien hoe zoiets eenvoudigs als gekleurde elastiekjes kan uitdraaien op zo’n megahype. Wie gaat de volgende hype uitvinden?

Vangst van de week (3)

Vandaag is er een kaartje van mij aangekomen in China... na 85 dagen! Fijn, dat hij zijn bestemming nog gevonden heeft. Ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar zijn avonturen...

Deze week heb ik vijf kaarten gekregen. Geen van alle heeft er extreem lang over gedaan, die uit Rusland was het langst onderweg: 22 dagen. Dat was dit kaartje, van Olesya:

Het is een scène uit het ballet 'Nayada en de visser'. De prima ballerina is Tatiana Predeina, de stedelijke trots van Chelyabinsk, waar het kaartje vandaan kwam. Chelyabinsk is een stad met 1,1 miljoen inwoners en ligt in de Oeral. Op 15 februari 2013 werd de stad door een meteorietenregen getroffen.

Het tweede kaartje van deze week kwam van Kitty, de nummer 1 in het versturen van kaarten van Nederland. Ze heeft er op dit moment 8726 verstuurd!

Het is een mooie tekening van Jan Toorop: 'Charley plaatjes kijkend' (1898). Jan en zijn dochter Charley Toorop zijn bekende kunstschilders. Jan Toorop (1858-1928) wordt gezien als de belangrijkste Nederlandse symbolistische schilder, maar zijn werk kent veel verschillende stijlen. Naast schilder was hij ook tekenaar, etser en lithograaf.
Charley Toorop (1891-1955) schilderde in expressionistische/zakelijk realistische stijl.

Dit kaartje kreeg ik van Sylvia:

 

Sylvia woont in Canada, maar stuurde deze kaart vanaf haar vakantieadres in China. Jiu Zhai Guo om precies te zijn, dat bekend schijnt te staan om zijn kleurrijke vijvers en meren.

Een fantastische kaart uit de Verenigde Arabische Emiraten:

Gekregen van Ayn. Het laat de skyline van Dubai zien, vanuit de woestijn. Dubai is bekend om zijn supersonische gebouwen. De 828 meter hoge Burj Khalifa is het hoogste gebouw van de wereld en voor de kust liggen diverse kunstmatige eilanden in de vorm van een palm. Ook heeft Dubai de grootste golfbaan ter wereld, de grootste fontein, het grootste themapark, het grootste winkelcentrum met daarin het grootste aquarium, de grootste overdekte skihal en het grootste vliegveld. Volgens mij hebben ze daar geld teveel.
Maar het kaartje is mooi.

Tot slot een kaartje uit zonnig Florida, verzonden door Helene:

Olesya, Kitty, Sylvia, Ayn en Helene: bedankt!

Postcrossing: Vangst van de afgelopen twee weken

Door de internetstoring heb ik vorige week geen ‘Vangst van de week’ kunnen plaatsen, dus doe ik nu twee weken tegelijk. Maar die vangst viel wel een beetje tegen: in twee weken slechts vier kaartjes gekregen, terwijl ik er acht heb verstuurd.
Het zit een beetje vast. Veel van de kaartjes die ik heb verstuurd, komen maar niet aan. Zes kaartjes zijn expired, dat wil zeggen dat ze langer dan 60 dagen onderweg zijn. Misschien komen ze nog aan, misschien niet. Eén kaartje is al 221 dagen onderweg, naar Siberië. Nu denk je: Ja, dûh, Sibérië! Maar ik heb al meerdere kaarten naar dat gebied verstuurd en die zijn allemaal gewoon aangekomen, binnen een redelijke termijn.
Een kaartje naar Wit-Rusland is nu al 172 dagen aan het (rond?)reizen. Verder zijn twee kaartjes al 77 dagen op pad, twee andere 63 (waarvan eentje gewoon naar Duitsland) en eentje 55 dagen. Wat spoken ze toch allemaal uit?

Maar goed, de afgelopen twee weken heb ik toch nog vier kaartjes gekregen, waarvan twee uit Nederland (daar kan weinig mee misgaan, behalve als de geadresseerde de belastingdienst is), één uit  Rusland en één uit Duitsland.

Deze foto van 'Het Witte Huis' heb ik gekregen van Bertha:

Het Witte Huis van architect Willem Molenbroek was de eerste wolkenkrabber van Nederland en is lange tijd het hoogste gebouw van Europa geweest. Het is gebouwd in 1897 en 1898 en dat heeft toen heel wat voeten in aarde gehad. Tijdens het heien is het gebouw dat ernaast stond ingestort. Toen hebben ze de grond die toen vrijkwam er ook maar bij getrokken en het Witte Huis wat groter gemaakt.
Het Witte Huis staat aan de Geldersekade. Het is gebouwd in Art-Nouveau stijl en is een rijksmonument. Het is 43 meter hoog en heeft elf verdiepingen. Samen met de Sint-Laurenskerk heeft het pand het bombardement aan het begin van de Tweede Wereldoorlog overleefd, terwijl alles eromheen volledig verwoest was.

Een heerlijk romantische kaart voor postliefhebbers van Rita:

Deze kwam uit Sint-Petersburg, van Olga:

Dit meisje is Hermione Granger, van Harry Potter, getekend door Yulia Leonova.

Deze bijzondere kaart kwam van Joachim uit Duitsland:

Ik zal de uitleg die achter op de kaart staat, vertalen:
'Wat is dat? Te zien is het zachte mineraal talk onder een polarisatiemicroscoop. Het gesteente komt uit Californië en werd door middel van een geologische operatie (?) van ongeveer 30 kilometer diepte (!) naar de oppervlakte gebracht. Het monster helpt geologen te begrijpen welke processen zich diep in de aarde afspelen.'

Film: Life of Pi

Na het boek te hebben gelezen (zie deze post), heb ik nu de film gezien.

Een film is een beknopte versie van een boek. Ben je met een boek een aantal dagen, of weken, bezig, een film duurt zo’n anderhalf, twee uur. In een boek is er ruimte om gebeurtenissen, gedachten, gevoelens uitgebreid te beschrijven. In een film kan dat worden gedaan door een voice-over of een verteller.

Tijdens het schrijven van dit stuk, had ik me vooral gericht op de verschillen tussen het boek en de film. Nu wil voor mezelf eerst nagaan hoe ik de film zelf vond, zonder aan het boek te denken.
Ik vond het een imposante film, met geweldige beelden. De wilde zee, de dieren. Maar ook een heel kalme en oneindige zee, waarop Pi in zijn eentje ronddobbelt. Wat een eenzaamheid! En dat vreemde eiland, dat geheel bestaat uit planten en waar duizenden stokstaartjes wonen.
Don had gehoord, dat het een heel spirituele film zou zijn, maar dat vond ik niet heel erg op de voorgrond staan. Pi gelooft in God, Allah en alle hindoeïstische goden en roept hen geregeld aan. Maar erg diep gaat het niet. De film gaat meer over het avontuur. En wat voor avontuur!

 De beelden in de film zijn indrukwekkend. De woeste zee, de dieren in de sloep. Voor de zee hebben de filmmakers het grootste golfbad in de filmgeschiedenis gebouwd. De dieren waren computeranimaties; ze waren helemaal niet aanwezig bij de filmopnamen. Echt ontzettend mooi gedaan. De jonge acteur Suraj Sharma, die Pi speelt, zet een uiterst knappe acteerprestatie neer. Hij had helemaal geen echte dieren tegenover zich (gelukkig maar), maar moest zich wel gedragen alsof dat zo was. Met zijn ogen de niet-bestaande tijger volgen. Niet alleen een denkbeeldige lijn trekken, waar het dier zou lopen, maar hem ook echt zien en reageren op wat hij doet, terwijl er niets te zien was.
Alleen voor de hyena hadden ze een echt dier gebruikt. Deze was te zien in zeven shots waarin hij niet samen met de jongen in beeld was. Voor de rest was ze met de computer nagemaakt.
Wij hebben de film op een kleine televisie gezien. In de bioscoop in 3D-versie is het natuurlijk veel gaver om te zien.

Tijdens het lezen van het boek was ik benieuwd hoe de gruwelijke details zouden worden verfilmd, zoals wanneer de zebra levend door de hyena wordt opgegeten of wanneer het Pi maar niet lukt om een schildpad snel te doden. Dat laatste is in de film niet te zien, de dood van de zebra wel, maar niet zo uitgebreid en gruwelijk als in het boek.

Gevoelens worden in beeld en woord uitgedrukt. Zoals bij het afscheid van tijger Richard Parker. Als de sloep aanspoelt in Mexico verdwijnt hij zonder om te kijken de jungle in. Pi vertelt in voice-over wat dit met hem deed, vervolgens zien we hem hartverscheurend huilen en daarna zijn we weer in het ‘heden’ in Canada, waar hij aan de schrijver vertelt hoeveel pijn het hem deed, dat de tijger geen afscheid had genomen.

In de film lijkt religie wel een belangrijkere rol te spelen dan in het boek. In het boek vertelt Pi wel hoe het kwam dat hij drie religies aanhangt en roept hij god of de goden af en toe aan, maar in de film doet hij dit vaker en nadrukkelijker. Zo leek hij tijdens een storm op zee wel waarzinnig. Hij zat in de reddingssloep die een speelbal was van metershoge golven en ging op het dekzeil staan gillen van enthousiasme. Hij haalde het dekzeil, dat de hele tijd half over de boot zat, helemaal los zodat Richard Parker het schouwspel ook kon zien. Uiteindelijk had hij door dat dit levensgevaarlijk was en maakte hij het dekzeil snel helemaal dicht om eronder te kunnen schuilen.
Ik heb het in het boek teruggelezen. Deze filmscène is een samenvoeging van twee scènes in het boek. Daarin komen Pi en Richard Parker eerst in de storm terecht. Pi reageert meteen alert door de belangrijkste spullen in veiligheid te brengen en het dekzeil over de sloep heen vast te maken. Later komt er een onweersbui langs, die niet zo allesverwoestend is. Pi blijft op het dekzeil zitten kijken naar het bovenaardse schouwspel.

Ik wendde me tot Richard Parker en zei: ‘Kijk, Richard Parker, een bliksemschicht.’ Ik zag wat hij ervan dacht. Hij lag plat op de bodem van de boot, met uitgestrekte poten en trillend als een riet.
Op mij had het juist een tegenovergestelde uitwerking. Het was iets wat me uit mijn beklemmende aardse beslommeringen haalde en me in een staat van verrukte verwondering katapulteerde.

Boek: Ronja de roversdochter

Astrid Lindgren
Ronja de roversdochter (Ronja Rövardotter, Zweden, 1981)
Vertaald uit het Zweeds door Rita Törnqvist-Verschuur

Aaahh, Ronja de roversdochter... Heerlijk boek. Ik had hem jaren geleden met Rozanne gelezen en nu was Annika aan de beurt.

Ronja is de dochter van roverhoofdman Mattis en zijn vrouw Lovis. Zij wonen samen met de hele roversbende in de burcht van Mattis.
Mattis heeft een aartsvijand: de hoofdman van de andere roversbende, Borka. En laat deze bende nou net zijn intrek hebben genomen in de andere helft van de burcht, die ooit door een blikseminslag in tweeën was gesplitst.
Als Ronja oud genoeg is, mag ze er in haar eentje op uit om het bos te verkennen. Daar zwerft ze hele dagen rond en komt pas ‘s avonds weer terug. Op een dag ontmoet ze een jongen, Birk, de zoon van Borka. In het begin moet ze uiteraard niets van hem hebben. Maar vrij snel raken ze aan elkaar verknocht en trekken ze er samen dagelijks op uit.
Als Mattis erachter komt, dat Borka en zijn bende in zijn burcht wonen, escaleert de boel en besluiten Ronja en Birk samen in het bos te gaan wonen, in de berengrot.

Ik vind dit een fantastisch boek. Astrid Lindgren beschrijft uitvoerig hoe de kinderen overleven in het bos en wat voor avonturen ze daar beleven. Hoe ze bevriend raken met een aantal wilde paarden, hoe ze moeten uitkijken voor de enge vogelheksen en hoe ze genieten van de zomer. Zo’n avontuur wil elk kind toch wel beleven?

Het boek is verfilmd. We hebben de dvd laatst in de bieb zien staan en ik denk dat we die binnenkort gaan bekijken.

Hoe overleef ik... zonder internet???

Donderdag
Help! Ons internet ligt eruit. Al sinds zes uur gisteravond. En de vaste telefoon dan natuurlijk ook meteen. De televisie doet het wonderlijk genoeg nog wel. De zenders die we eerst niet konden ontvangen (RTL4, RTL5 en Veronica) hebben we nu ineens wel, maar nu ligt Nederland 3 er weer uit. Wàààt??!! Zitten we helemaal klaar voor ons uurtje Klokhuis, Jeugdjournaal, Brugklas, is de zender gewoon verdwenen. De belangrijkste van de hele televisie! Had 1 eraf gegooid; we kijken toch geen voetbal.

Don dacht eerst dat het aan de provider lag en dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Maar vanmiddag toch maar gebeld (mobiel uiteraard) en toen bleek dat er een monteur moet komen. Aanstaande maandag. Wàààt??!! Nog vier dagen zonder internet? Hoe ga ik dat overleven???

De meiden vinden het wel grappig om te zien hoe ontredderd ik ben zonder internet. Rozanne zei: ‘Nou, maar goed dat je niet vroeger leefde, toen bestònd er nog geeneens internet!’ Haha, voor die meiden hebben de computer, mobieltjes en internet altijd al bestaan. Ze kunnen zich niet indenken dat ik zonder deze dingen ben opgegroeid. Maar als je er eenmaal aan gewend bent, is het moeilijk om een paar dagen zonder te doen.

Internet zit zó in mijn leven verweven. Ik volg een aantal blogs, ik check onze bankrekening en kijk waar het geld naartoe verdwenen is, check mijn mail, stuur zelf wat mailtjes, zet een bericht op mijn blog, kijk op facebook, vraag een adres aan bij postcrossing, registreer een ontvangen kaart bij postcrossing, kijk wanneer de biebboeken terug moeten zijn en kijk meteen even of ze dat ene boek hebben, doe wat achtergrondresearch voor een nieuw bericht voor mijn blog, check buienradar voor ik vertrek...
En als dat allemaal ineens niet meer kan, blijf je een beetje bevreemd achter. Dan lees je de (papieren) krant van A tot Z en kom je ineens toe aan de badkamer en de tuin die beide heel erg een grote beurt nodig hebben. Gaan de kinderen aan tafel zitten spelen en ga ik erbij zitten om te kletsen... Misschien is het toch zo slecht nog niet, een paar dagen zonder internet.

Vrijdag
Tweede internetloze dag. Ik had even op WeatherPro willen kijken wat voor weer het komend weekend wordt. En er is een kaartje gearriveerd uit Sint-Petersburg. Kan ik niet registreren. Maandag pas. Hoop ik.

Maandag
Maandag is gearriveerd en blijkbaar kan ik een aantal dagen zonder internet overleven. Vanmorgen om twaalf uur stond de monteur voor de deur toen ik terugkwam van boodschappen doen. (Ja, sorry hoor, hij zou pas na enen komen.) Deze slimme meneer zag al snel wat er aan de hand was: onze kabelaansluiting was sterk verouderd. Vandaar ook dat we een aantal televisiezenders nooit hebben kunnen ontvangen. We hebben een heel oude televisie, echt nog zo’n bakbeest, en we dachten dat die er de oorzaak van was, dat we niet alles konden ontvangen, dat dat apparaat het gewoon niet aankon. Dat bleek dus niet zo te zijn; alle zenders doen het nu zonder morren. Maar goed, dat we nog geen nieuwe televisie hadden gekocht.

Dit akkefietje geeft wel aan, dat het dagelijkse leven in een aantal decennia enorm veranderd is. In de jaren ’80 moest je op de woensdagkrant wachten als je wilde weten welke films er dat weekend zouden draaien, of in een café een filmladder gaan halen. Toen was de bibliotheek je grootste bron van informatie. Daar moest je wel eerst helemaal naartoe. En hoe kwam je te weten of er ergens een interessante tentoonstelling was? Dat moest je dan toevallig in de krant hebben gelezen en hebben onthouden. Dat klinkt nu allemaal heel ingewikkeld. Maar ja, toen wisten we niet beter...

Film: Vampierzusjes

Enige jaren geleden heb ik met Rozanne één van de boeken van de Vampierszusjes gelezen, van de Duitse schrijfster Franziska Gehm. In augustus 2013 verscheen de film Vampierzusjes in de Nederlandse bioscopen en gisteravond hebben wij hem op dvd bekeken.
De familie Tepes bestaat uit een menselijke moeder, een vampiervader en een twaalfjarige half-vampiertweeling, de zusjes Dakaria en Silvania. Ze verhuizen vanuit Transylvanië, het land van hun vader, naar de thuisbasis van moeder: het menselijke Duitsland. Ze zullen zich moeten aanpassen, dus niet meer vliegen en geen levende insecten eten, en de doodskist mag niet in de woonkamer staan.
De meisjes zijn een tweeling, maar ze lijken totaal niet op elkaar. De assertieve Daka heeft veel weg van haar vader en is veel meer vampier dan de rustige, romantische Silvania die een jongere kopie van haar moeder is. Silvania wil graag menselijke vrienden maken, Daka vindt het heerlijk om ‘s nachts over de stad te vliegen. Eigenlijk wil de één volledig mens worden, de ander wil een echte vampier zijn. Dan komen ze te weten dat er een tovenaar in de stad woont, die hun hartewens in vervulling kan laten gaan. 

Ik vind Vampierzusjes een leuke, originele film. De twee zusjes zijn frisse jonge meiden. Het is grappig om te zien hoe ze meer mens of meer vampier worden, hoe de één ineens niet meer zo goed kan vliegen terwijl de ander zich tegoed doet aan rauw vlees en vers bloed. Af en toe zingen ze een Transylvaans/Vampiers lied en dat klinkt zó mooi. Echt Oost-Europees.
Annika en Rozanne vonden de film ook leuk.

Boek: Het leven van Pi

Yann Martel
Het leven van Pi (Life of Pi, Canada, 2001)
Vertaald uit het Engels door Gerda Baardman en Tjadine Stheeman

Dit boek van de Spaanse auteur Yann Martel, woonachtig in Canada, vertelt het verhaal van Pi, een 16-jarige Indiase jongen die 227 dagen in een reddingssloep op de Grote Oceaan heeft rondgedobberd. Als gezelschap had hij een volwassen Bengaalse tijger.
De vader van Pi was directeur van een dierentuin in een dorpje in India. Op een gegeven moment besluit de familie naar Canada te vertrekken. Bijna alle dieren van de dierentuin gaan mee in het vrachtschip, waarmee ook Pi, zijn ouders en zijn broer reizen. Als dit schip vergaat, is Pi de enige mens die een reddingssloep weet te bereiken. Daarnaast komen er ook nog een zebra, hyena, orang-oetan en een Bengaalse tijger aan boord. Het duurt niet lang of alleen Pi en de tijger zijn over.

Hoe zij weten te overleven wordt op een magnifieke manier beschreven. Met alle gruwelijke details. Bijvoorbeeld over hoe Pi zijn eerste schildpad ving en doodde. Dat ging niet van een leien dakje en het arme beest moet behoorlijk geleden hebben, voor het Pi eindelijk lukte om hem te doden. Of over het gevecht tussen de tijger en een haai. De verteller beschrijft ook heel uitgebreid over de manier waarop Pi overleeft: hoe hij een vlot bouwt en voor beschutting tegen de regen zorgt, hoe hij aan zoet drinkwater komt en aan voedsel en hoe hij uit de klauwen van de tijger blijft. Ook over zijn gevoelens kom je alles te weten: hoe het voelt om bang - doodsbang - te zijn of om op sterven na dood te zijn. Aan het begin van het boek doe je als lezer aardig wat zoölogische kennis op, bijvoorbeeld over de leefwijze van de hyena.

Ik vond het een fascinerend boek. Binnenkort ga ik de verfilming ervan bekijken. Ik ben er heel nieuwsgierig naar hoe die zal zijn, vooral omdat het boek uit zoveel uitgebreide beschrijvingen bestaat. Is iets daarvan terug te zien in de film? Of laat hij alleen de gebeurtenissen zien? Wordt vervolgd...

Film: Up

Vanavond mocht Annika kiezen welke film we gingen kijken tijdens de filmavond. Dat was lastig. Ik neem altijd films op van tv, vooral van Zapp. Maar dat zijn meestal hetzelfde soort films: Nederlands of Scandinavisch en verantwoord. Meestal vinden de meiden die wel redelijk leuk, maar nu had Annika zin in iets anders, vooral in iets spannenders. Gekeken of er bij UPC iets te huren viel. Daar ben ik eigenlijk op tegen, want als je dat een paar keer doet, gaat dat best in de papieren lopen. Maar we hebben geen leuke film kunnen vinden. Dus deed Annika een greep in onze eigen kast. Daar vond ze Up.

Deze animatiefilm uit 2009 vertelt het aandoenlijke verhaal van Carl Fredricksen, een oude man, die samen met zijn vrouw Elly een avontuurlijk leven had willen leiden. Ze zouden samen op een verlaten plek in Zuid-Amerika gaan wonen. Maar het leven ging voorbij en Elly stierf.
Als Carl uit zijn huis wordt gezet en naar het bejaardentehuis moet, besluit hij met behulp van hééééél veel heliumballonnen met huis en al alsnog naar Zuid-Amerika te vliegen. Er blijkt echter een verstekeling op de veranda te zitten: de jonge scout Russell. Bij toeval komen zo bijna precies op de plek terecht, waar Carl heen wilde. Daar lopen ze een reuzevogel, een pratende hond en een oude idool tegen het lijf. En dat leidt tot een groot avontuur.

Up is een mooie en bijzondere film. Niet alleen maar grappig, maar ook best wel zielig, vond Annika. En spannend. Een aanrader.

Vangst van de week

Deze week heb ik zes kaarten ontvangen via Postcrossing. Zaterdag vier tegelijk (!) en gisteren twee. Eén kaartje is afkomstig uit India, één uit Indonesië, Taiwan, China en twee uit Rusland. De wereld in je brievenbus.

Dit is het kaartje uit India:

Grazende schapen, gekregen van Bharath.

Deze kwam uit Taiwan, van Rebecca:

Het schilderij 'Peupliers sur les Bords de l'Epte' (1891) van de Franse impressionistische schilder Claude Monet (1840-1926).
Impressionisme is een manier van schilderen waarbij het vooral gaat om de indruk - impressie - die een landschap of tafereel op de schilder maakt, over te brengen. Daardoor maken veel impressionistische werken een schetserige indruk: het gaat er niet om de werkelijkheid precies na te bootsen. Belangrijker zijn bijvoorbeeld licht en kleur.
Claude Monet kan worden gezien als de grondlegger van deze schilderstijl. De term 'impressionisme' is afgeleid van één van zijn schilderijen: Impression: soleil levant uit 1872. Aanvankelijk moest het grote publiek niets hebben van deze manier van schilderen. Impressionistische schilderijen kwamen terecht in de 'Salon des Refusés', een tentoonstelling waar werken hingen die waren geweigerd voor de toonaangevende 'Salon de Paris'. Er kwamen echter meer mensen kijken naar de 'mislukkelingen' dan naar de officiële tentoonstelling.

Eén van de kaartjes uit Rusland was deze:

Een mooi balletplaatje. Doet het altijd goed bij mij. Gekregen van Tanja.

Op de andere Russische kaart stond geen afzender:

Deze mooi aangeklede mevrouw is tsarina Maria Alexandrovna. Zij werd in 1824 geboren als Maria van Hessen-Darmstadt. Toen ze 14 was, ontmoette ze de Russische tsarevitsj (kroonprins bij de tsaren) Alexander II en ze trouwden toen zij nog maar 16 jaar oud was, op 16 april 1841. Samen kregen ze acht kinderen en op 18 februari 1855 werden ze tsaar en tsarina.
Maria Alexandrovna had een zwakke gezondheid en het vochtige klimaat van Sint-Petersburg maakte het er niet beter op. Haar echtgenoot had ondertussen meerdere minnaressen. Ze stierf in 1880.

Dit kaartje kwam uit Duitsland, van Sigrid:

 

En dit is het kaartje dat ik kreeg vanuit West-Java, Indonesië, toegestuurd door Ratna:

Dit zijn wayang golek poppen. Daarmee worden poppenspelen opgevoerd. De meest bekende wayang poppen zijn de wayang kulit, tweedimensionale poppen die zijn gemaakt van leer en waarmee schimmenspelen worden opgevoerd. Wayang golek poppen zijn driedimensionaal en worden niet achter een laken vertoond.

Film: The Muppets

Walter is een beetje vreemd, klein mannetje dat opgroeit in een gewoon gezin. Zijn broer Gary is zijn beste vriend. Alleen wordt Gary steeds groter en Walter niet. Als hij op een dag op televisie een uitzending van The Muppets ziet, voelt hij zich meteen tot hen aangetrokken.
Gary is intussen volwassen en heeft al tien jaar een vriendin: Mary. Om dat te vieren gaan ze naar Los Angeles en Walter mag mee, tot geringe frustratie van Mary. Walter is echter door het dolle heen en wil heel graag de studio bezoeken waar de Muppet Show werd opgenomen.
Deze blijkt zwaar vervallen te zijn. En dan is er ook nog een schurk, Tex Richman, die de studio wil kopen, naar hij zelf zegt om er een museum van te maken, maar in werkelijkheid is hij van plan om de gebouwen te slopen omdat er olie onder zit. Het enige wat de studio kan redden is 10 miljoen dollar, zodat de Muppets hem terug kunnen kopen.
Walter haalt Kermit over om de Muppets weer bij elkaar te brengen, zodat ze nog één show kunnen maken om het geld bijeen te verdienen en zo de studio te redden. Walter, Gary en Mary helpen hem daarbij. De Muppets moeten worden opgespoord en overgehaald om mee te doen. Voor Miss Piggy moeten ze zelfs helemaal naar Parijs, waar ze redactrice is bij het gerenomeerde modeblad Vogue.
Uiteindelijk wordt er in grote haast een show in elkaar gedraaid. Ook Walter mag een act doen; hij blijkt namelijk een muppet te zijn. Zo vindt hij een nieuwe familie.
Alles lijkt dus goed te komen. Maar zou het lukken om op tijd het geld bij elkaar te krijgen?

The Muppets (2011) is een vrolijke musical met optredens van de oude, bekende Muppets.

De Muppets zijn een creatie van Jim Henson en zijn bekend van The Muppet Show. Deze werd gemaakt van 1976 tot 1981. Het verbaast me, dat de show slechts vijf jaar heeft bestaan. Voor mijn gevoel keek ik er mijn hele jeugd naar. Zijn ze misschien vaak herhaald?
Wist je trouwens dat de naam Muppets een samentrekking is van de Engelse woorden marionette en puppet?

Film: Knetter

In de korte beschrijving van de film Knetter stond, dat deze zou gaan over een moeder die voor haar dochter een olifant in huis haalt. Dit gebeurt echter pas zo’n tien minuten voor het einde van de film. Het werkelijke onderwerp van de film is de relatie die het meisje Bonnie heeft met haar manisch-depressieve moeder. Maar als dat in de beschrijving had gestaan, dan hadden Annika en Rozanne hem vast niet willen zien.

Ondanks het zware onderwerp, is het geen zware film. In het begin van het verhaal woont ook oma bij Bonnie en haar moeder, Lis, in huis. Oma is eigenlijk degene die voor Bonnie èn voor Lis zorgt, maar zij komt door een ongeluk om het leven. Lis is niet in staat om voor haar dochter te zorgen. Wekenlang ligt ze in bed, niet in staat om op te staan, zo moe en depressief voelt ze zich. Andere momenten voelt ze zich zo goed, dat ze doorslaat naar de andere kant. Dan doet ze juist weer uitzinnig vrolijk en druk. Deze uitersten kunnen worden onderdrukt door medicijnen, maar die weigert ze in te nemen.
Bonnie probeert zo goed mogelijk voor zichzelf en haar moeder te zorgen en moet intussen tegenover de mevrouw van jeugdzorg doen, alsof er niets aan de hand is. Gelukkig krijgt ze af en toe hulp van haar beste vriend Koos en van haar schoolmeester.

Clarice van Houten speelt de rol van Lis. Deze geweldige actrice is ook in deze rol heel overtuigend. Jesse Rinsma zet Bonnie neer als een leuk jongensachtig meisje. De film is gemaakt in 2005 en heeft meerdere prijzen gewonnen, waaronder de Gouden Kalf publieksprijs van het Nederlands Film Festival 2006.

De meiden en ik vonden het ook een leuke film.

Avondvierdaagse

Foto: Don Willems

Het is weer de tijd van de avondvierdaagse. In bijna elke stad en elk dorp wordt dit wandelfestijn georganiseerd en bijna allemaal vinden ze plaats in mei of juni. In een enkele plaats gebeurt het in augustus of september.

Ook wij hebben er afgelopen week aan mee gedaan. Bij ons kon je kiezen tussen 4 en 8 kilometer. Rozanne heeft alle vier de dagen 8 kilometer gelopen, Annika twee dagen de 4 en twee dagen de 8 en Don en ik hebben om en om met de meiden meegelopen. Het was weer beregezellig!

De oorsprong van deze typische Nederlandse traditie ligt in de wandelmarsen, die sinds 1909 werden georganiseerd door de Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding (KNBLO). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden deze marsen door de Duitsers echter verboden, omdat zij er zagen samenscholingen in zagen. Toch bleef er in ‘t Gooi behoefte bestaan om samen te wandelen. Daarom hebben ze daar een avondvierdaagse bedacht, die voor het eerst in 1940 werd gehouden. Al snel werden deze ook in andere plaatsen georganiseerd. Maar ook deze vorm van wandelvermaak kon niet de goedkeuring van de bezetters wegdragen en vanaf 1943 werden ze verboden.

Direct na de oorlog, in 1946, werd de draad weer opgepakt. In diverse gemeenten werden weer avondvierdaagsen georganiseerd en dat gebeurde al snel in steeds meer plaatsen. Tegenwoordig heeft bijna iedere stad en dorp zijn eigen avondvierdaagse. De meeste worden georganiseerd door de KNBLO en de NWB (Nederlandse Wandelsport Bond) die sinds dit jaar samenwerken en op 1 januari 2015 zullen fuseren. Samen zetten zij op 600 plekken het wandelfestijn op touw en doen er ruim 500.000 kinderen aan mee. En dan zijn er ook nog gemeenten, waar de wandeltocht door een andere organisatie wordt gearrangeerd, zoals hier in Wageningen.

Op de meeste plaatsen kun je kiezen uit afstanden van 5 en 10 kilometer en soms ook 15 kilometer. Zoals reeds gezegd, konden wij kiezen uit 4 en 8 kilometer.

Foto: Don Willems

De avondvierdaagse wordt vooral door gelopen door kinderen van de basisschoolleeftijd en hun begeleiders. Meestal lopen ze in groepsverband, met school, scouting of een andere vereniging, maar dit gebeurt niet overal. In Wageningen in ieder geval niet. Wel zorgen hier de meeste scholen voor een stand met drinken en lekkers voor de hongerige en dorstige wandelaars.

Als er in groepsverband wordt gelopen, wordt er ook veel gezongen. Een traditioneel avondvierdaagselied is ‘Potje met vet’: ‘Eerste couplet, tèdèdèdè, ik heb een potje met vet, tèdèdèdè, ik heb een potje potje potje potje vehèhèt al op de tafel gezet, tèdèdè, tweede couplet’, enz....
Een andere traditie is het warme onthaal van de wandelaars bij binnenkomst op de laatste avond. Zij worden dan behangen met bloemen en snoep. Tegen dat laatste probeert men tegenwoordig wel iets te doen. Ze zijn net zo blij, dat kinderen eindelijk eens vanachter hun computer of Nintendo vandaan komen om, in ieder geval voor vier dagen in het jaar, de dagelijkse norm van 60 minuten bewegen per dag te halen, dan moeten ze niet meteen weer worden volgepropt met snoep.

Helemaal aan het eind wacht de ultieme beloning: de MEDAILLE.

Boek: Elegant als een egel

Muriel Barbery
Elegant als een egel (Frankrijk, 2006)
Vertaald uit het Frans door Edu Borger

Elegant als een egel gaat over Renée, Paloma en Kakuro. Renée is de congiërge van een luxe appartementengebouw in Parijs. Ze gedraagt zich als een echte conciërge en ziet er ook zo uit. Dat wil zeggen: simpel van geest en onverzorgt van uiterlijk. Paloma is een twaalfjarig meisje dat in het gebouw woont, samen met haar vreselijke ouders en haar nog vreselijkere zus Colombe. Paloma vindt dat het leven het niet waard is om geleefd te worden en heeft het plan om op haar dertiende verjaardag zelfmoord te plegen en daarbij hun appartement in brand te steken. Maar voor het zover is, is ze nog wel hard op zoek naar dingen die wel de moeite waard zijn en waarvoor ze toch zou willen blijven leven. Binnen haar gezin vindt ze dat niet, want daar is iedereen hol en oppervlakkig, al doen ze zich voor als grote intellectuelen.
Als er iemand uit het gebouw overlijdt, doet er een nieuwe inwoner zijn intrede: de rijke Japanse weduwnaar Kakuro. Hij heeft direct goed contact met Paloma en samen ontdekken ze, dat Renée niet zomaar een simpele conciërge is.

De titel van het boek is apart. Op bladzijde 133 wordt duidelijk waar het vandaan komt. Daar begint Paloma te vermoeden dat Renée Michel geen gewone conciërge is. Ze beschrijft haar als “elegant als een egel: vanbuiten is ze met stekels bepantserd, een ware vesting, maar ik heb het gevoel dat ze vanbinnen gewoonweg even geraffineerd is als de egels, die kleine, zogenaamd indolente, ontembaar eenzame en verschrikkelijk elegante beestjes.”

Dit boek was een groot succes in Frankrijk. Dat kan ik me op zich wel voorstellen, want het is een mooi verhaal dat op een mooie manier is geschreven. Aan de andere kant vond ik soms wel een beetje lastig om doorheen te komen. Paloma is veel bezig met filosofische levensvragen en de gedachten van Renée zijn nogal intellectueel, waardoor ik af en toe wat moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Later in het boek ligt de focus meer op het verhaal en leest het wat makkelijker. En, zoals ik al schreef, het verhaal is mooi, en het einde slaat in als een bom.

Film: The Bucket List

Een maand geleden heb ik een bucket list gemaakt: een lijst met dingen die je nog wilt doen voor je dood gaat - in het Engels: before you kick the bucket. Niet dat ik terminaal ben - ik hoop nog heel lang te leven - maar waarom zou je wachten tot je nog maar een jaar te leven hebt? Bovendien weet je nooit wanneer je ertussenuit glipt. Pluk de dag!

De film The Bucket List gaat over twee mannen die wel terminaal zijn: een schatrijke ondernemer en een automonteur. Beiden hebben te horen gekregen dat ze nog hooguit een jaar te leven hebben. Hoog tijd om een wensenlijst te maken en die uit te voeren. Samen pakken ze het vliegtuig (de privéjet van de rijkaard) en vliegen de hele wereld over om grootse dingen te doen: parachute springen, de pyramiden bezoeken, de Himalaya intrekken. Ondertussen hebben ze het moeilijk met persoonlijke relaties: de monteur is tegen de wil van zijn vrouw op pad gegaan en de zakenman heeft al lange tijd geen contact gehad met zijn dochter. Zal dat nog goed komen?

The Bucket List is een mooie en ontroerende film. De levenslust spat van de hoofdpersonages af. Zij worden uitmuntend vertolkt door Jack Nicholson en Morgan Freeman.

Wat er op mijn bucket list staat? Natuurlijk een aantal mooie reizen, een ritje maken op een hondenslee, een tochtje in een luchtballon, het onvermijdelijke schrijven van een boek en nog veel meer. Pluk de dag!

Rio 2

Rozanne wilde iets met mij doen, speciaal voor moederdag. Ik mocht uitkiezen wat. Maar Rozanne wilde eigenlijk wel graag naar de bioscoop. Nou, dat vind ik ook altijd leuk. Trakteer jij dan? Nee, dat nou ook weer niet.
Uiteindelijk zijn we met het hele gezin naar Rio 2 geweest. Nummer 1 heb ik niet gezien, maar ook dan is deel 2 leuk.

 Het verhaal gaat over Blu, Jewel en hun drie kinderen: zeldzame blauwe papegaaien die in Rio de Janeiro wonen. Hun baasjes zijn biologen die op dat moment in de jungle op zoek zijn naar meer blauwe papegaaien. Ze denken die gevonden te hebben en Blu en Jewel haasten zich er met hun kleintjes en een aantal vrienden naartoe om te helpen zoeken. Zij vinden al snel de familie en leefgemeenschap van Jewel. Blu heeft nogal moeite om zich aan te passen. Hij is namelijk nogal vermenselijkt met zijn buiktasje en GPS. Maar dat is slechts één van zijn problemen. Er is namelijk ook nog een oude vijand die wraak op hem wil nemen en uiteraard krijgen ze te maken met door-en-door slechte mensen die het regenwoud willen kappen.

Rio 2 is een vrolijke film met grappige personages. Eigenlijk zoals al die Amerikaanse animatiefilms van tegenwoordig. Leuk om naar te kijken.
De kinderen hebben zich ook prima vermaakt.

Playmobil is jarig!

Playmobil is 40 jaar. Best jong nog. Voor mijn gevoel was er altijd al playmobil. Maar blijkbaar niet in de eerste vier jaar van mijn leven.
Playmobil: die kleine poppetjes die dingetjes vast kunnen houden met hun klemhandjes. Mijn buurmeisje had er een paar; ik vond ze geweldig.

In 1974 verschenen de eerste poppetjes: een bouwvakker, een ridder en een indiaan. Later werden deze thema’s uitgebreid met bijbehorende gebouwen, zoals een saloon en een bank bij het western-thema en een kasteel voor de ridders. Nog weer later kwamen er andere thema's bij.
De uitvinder van playmobil was de Duitser Hans Beck. Hij wilde klein speelgoed maken, omdat plastic in die tijd duur was vanwege de oliecrisis. Het werden kleine poppetjes van 7,5 cm.

Playmobil wordt vaak tegenover Lego geplaatst: je houdt van het één of van het ander, je bent een speler of een bouwer. Don was vroeger een lego-kind, onze meiden zijn van de playmobil. Alhoewel ze ook lego hebben - de roze meisjesvariant - die ze snel in elkaar zetten, zodat ze er mee kunnen spélen. Ze bouwen er dus niet mee, maar daar leent lego-friends zich ook niet voor.

Terwijl het de laatste jaren met verschillende speelgoedfabrieken niet goed gaat, behaalde playmobil het afgelopen jaar een recordwinst. Tja, als ik bij ons op zolder kijk, verbaast me dat niets.

Er bestaan vijf Playmobil-Funparks: in Duitsland, Frankrijk, op Malta, in Griekenland en in de VS. Wij zijn een paar jaar geleden in het Duitse park geweest. Daar hebben we helaas alleen de overdekte delen uitgebreid, zéér uitgebreid bezocht. De regen kwam die dag namelijk de héle dag met bakken uit de lucht. We hebben een poging gedaan om ook het park buiten te verkennen, maar toen na een kwartier onze broeken onder onze regenjassen doorweekt dreigden te raken, zijn we weer naar binnen gevlucht. Daar was een soort indoorspeeltuin en een grote hal met heel veel playmobil. Op zich wel leuk, maar om daarvoor nou acht uur te rijden... Misschien zijn we ooit op een droge dag in de buurt, dan kunnen we de rest van het park verkennen.

Minoes

Het begon als ‘vrijdagavond-filmavond’, maar tegenwoordig is de zaterdagavond ook een filmavond en veel avonden in de vakanties ook. Familiefilmavond wel te verstaan. Eigenlijk kijk ik bijna alleen maar kinderfilms.

Gisteravond hebben we Minoes gekeken. Aanstaande woensdag wordt hij weer uitgezonden op Zapp, maar wij hadden nog een opname van rond de kerst staan.

De film gaat over... Minoes! Dit is een juffrouw die eigenlijk een kat is, maar die, na van een raar goedje te hebben gesnoept, mens is geworden. Of eigenlijk is ze een kat in een verkeerd lichaam. Ze kan zowel met katten als met mensen praten en dat komt goed uit, want ze wordt de assistente van een journalist van de plaatselijke krant. Tegen kost en inwoning - door haar metamorfose van kat naar mens is ze immers dakloos geworden - bezorgt ze hem de nieuwtjes die de katten hebben opgevangen. Daardoor neemt de carrière van Tibbe, de journalist, een vlucht. Totdat Minoes haar werk al te goed doet en niet iedereen blij is met de geleverde berichten...

Minoes is een grappige film. Als Minoes een hond tegenkomt, vliegt ze een boom in en ze verplaatst zich het liefst over daken. Dat is natuurlijk erg raar voor een mens. Carice van Houten is overtuigend als kattenmens/mensenkat. Theo Maassen is leuk als verlegen jonge journalist. De film is uit 2001.

Saillant detail: op het moment dat het in de film buiten tekeerging, was hier ook een enorme onweersbui aan de gang. Soms wisten we gewoon niet of die donderklap echt was of op tv.

Postcrossing

Sinds acht maanden doe ik aan Postcrossing. Via een website (postcrossing.com) kun je adressen aanvragen van mensen over de hele wereld om ze een ansichtkaart te sturen. Je krijgt random een adres; je weet dus van te voren niet aan wie je een kaartje moet gaan sturen. Als een kaartje van jou is ontvangen en geregisteerd, dan wordt jouw adres aan iemand verstrekt en kun jij dus binnenkort een kaartje tegemoet zien. Er doen 474.013 mensen aan mee, verspreid over 216 landen. Er zijn slechts enkele landen niet vertegenwoordigd.

In die acht maanden tijd heb ik 88 kaarten verstuurd. Daarvan zijn er 78 al aangekomen en geregistreerd, tien zijn er nog onderweg. Dat kan soms heel lang duren. Als een kaartje na 60 dagen nog niet is geregistreerd, dan mag je een nieuw adres aanvragen. Eén kaartje van mij is uiteindelijk toch nog aangekomen, na 140 dagen! Het was nog geeneens zo’n superexotische bestemming: Sint-Petersburg. Normaal gesproken komen kaartjes sneller aan.
Ik heb kaartjes verstuurd naar 18 verschillende landen. En ik heb 77 kaartjes ontvangen vanuit 21 verschillende landen. Geweldig, toch?!

Zo heb ik bijvoorbeeld 9 keer contact gehad met mensen uit Wit-Rusland. Dat gebeurt normaal niet zo snel. Bij Wit-Rusland dacht ik altijd: Tsjernobyl-slachtoffers en de laatste dictatuur in Europa, dat zal wel een somber land zijn. Maar daar blijken toch ook gewoon mensen te wonen die vrolijk zijn en kaartjes sturen naar mensen over de hele wereld. Daar wonen ook meisjes van vijf die - met hulp van mama - op het internationale Postcrossing zitten.

Mijn kaartjes uit Wit-Rusland

Toch is het natuurlijk geen fris land. Officieel is het een democratie. President Loekansjenko is al sinds 1994 aan de macht en wordt steeds ‘herkozen’ met een meerderheid van stemmen van rond de 75 à 80 %. De KGB is er nog altijd actief en de heer Djerzjinski, oprichter van de Tsjeka, de voorloper van de Sovjet-KGB, is er een held. De doodstraf bestaat er nog. Deze wordt vaak opgelegd na een oneerlijk proces en marteling om een bekentenis te verkrijgen. Veroordeelde noch de familie weet van te voren wanneer het vonnis zal worden voltrokken.

Wit-Rusland schijnt een mooi en leuk land te zijn. Economisch gezien gaat het goed; de levensstandaard ligt hoger dan in het grote buurland Rusland. Maar mensen moeten wel altijd op hun hoede zijn voor Meneer de President.

Tentoonstelling: Gouden Middeleeuwen

Gisteren heb ik een bezoek gebracht aan Leiden, onder meer om de tentoonstelling Gouden Middeleeuwen te bekijken in het Rijksmuseum voor Oudheden.
De tentoonstelling gaat over de periode 400-700 na Christus, de vroege Middeleeuwen waarover niet veel bekend is. Ze worden niet voor niets de donkere middeleeuwen genoemd. Ze ontbreken zelfs in de geschiedeniscanon, de vijftig vensters of onderwerpen die basisschoolleerlingen moeten leren over onze gechiedenis. Die springt van de Romeinse limes (47-400 na Christus) naar de komst van Willibrord in 690. Daartussen zit een zwart gat. Een duistere periode na het vertrek van de Romeinen. Algemeen wordt aangenomen dat dit inderdaad duistere en onrustige tijden waren. De tijden van de grote volksverhuizingen en geweld, een barbaarse tijd.

De tentoonstelling in Leiden laat zien dat dit niet waar is. Integendeel: het was juist een tijd van rust en voorspoed. De mensen waren redelijk welvarend, omdat de bevolkingsdruk niet groot was. Er was genoeg voedsel voor iedereen. Mensen waren in deze tijd gezonder dan in de periodes ervoor en erna. Ook werden zij gemiddeld langer, wat duidt op goede leefomstandigheden.
Het was een tijd van rust. Mensen woonden in dorpjes van ongeveer tien huizen. Ze begroeven hun doden op begraafplaatsen buiten het dorp. Dat er echte begraafplaatsen waren, wijst erop, dat ze langere tijd op één plek woonden. Uit opgravingen blijkt dat niet veel mensen door geweld waren omgekomen. Bij mensen die bijvoorbeeld een botbreuk hadden opgelopen, is te zien dat zo’n breuk netjes gezet was en geheel genezen. Dat zou niet lukken in een tijd van veel geweld en paniek.
Eén op de drie mensen in deze periode was kind. Uiteraard was de kindersterfte hoog, maar een gestorven kind kreeg wel een beschaafd graf en kreeg spullen mee voor in het hiernamaals. Ook honden en paarden kregen hun eigen graf, wat erop duidt, dat ze veel voor de mensen betekenden.
Je zou denken dat de wereld waarin deze mensen woonden heel klein moet zijn geweest. Maar ook dat was niet zo. De dorpen lagen op loopafstand van een paar uur van elkaar vandaan en allemaal lagen ze in de buurt van een (water)weg. Ze voerden handel met hun omgeving en met mensen uit het huidige Scandinavië en Engeland. Ze waren zelfs in het bezit van spullen die uit Azië kwamen, zoals bepaalde edelstenen en schelpen die alleen in de Indische Oceaan voorkwamen.

Dit zijn maar enkele onderwerpen die aan de orde komen in de tentoonstelling. Er zijn nog veel meer interessante feiten te lezen en voorwerpen te bewonderen. Ik vond het heel boeiend. Ik heb er dan ook lang over gedaan om te hele tentoonstelling te zien, omdat ik alle uitleg wilde lezen. Als je alleen maar de voorwerpen bekijkt, weet je niet precies waarover het gaat. Ik heb er veel van geleerd.

Gouden Middeleeuwen is nog te zien t/m 26 oktober 2014.

De Efteling

De Fata Morgana

Van de week hebben we ons jaarlijkse bezoek aan de Efteling gebracht. En het was weer geweldig. Spanning en sensatie in Joris en de draak, De vliegende Hollander en de Vogelrok, rondgereden in de wondere wereld van Droomvlucht en Carnavalfestival, de show van Raveleijn gezien... en heel veel meer. Maar ook veel niet. Eén dag is gewoon niet genoeg voor dit enorme pretpark.

Zo groot als het nu is, is het uiteraard niet altijd geweest. De voorloper van de Efteling was het R.K. Sport- en Wandelpark dat in 1935 in Kaatsheuvel werd geopend, bestaande uit een paar sportvelden en een speelweide. Een jaar later kwam er ook een speeltuin.
In 1949 werd er de tentoonstelling De Schoen gehouden. De toegangspoort van deze tentoonstelling heeft nog lang gediend als toegangspoort voor het Sportpark en later ook voor de Efteling.

Omdat het bezoekersaantal terugliep, wilde men het park in 1950 uitbreiden met een sprookjesbos. Voor het ontwerp hiervan werd Anton Pieck aangetrokken, een kunstenaar met een typische, nostalgische tekenstijl. Door deze stijl is de Efteling zo bijzonder geworden. Anton Pieck is tot 1974 bij het park betrokken geweest.

Op 31 mei 1952 opende de Efteling officieel zijn deuren. In het sprookjesbos waren toen tien sprookjes te bewonderen. In 1956 werd de eerste attractie buiten het sprookjespark geopend, de stoomcarrousel en in 1959 zag Holle Bolle Gijs het levenslicht: die van ‘Papier hier, papier hier. Dank u wel.’

In de eerste 25 jaar was de Efteling vooral bedoeld voor kinderen tot twaalf jaar. Halverwege de jaren ’70 werd besloten de doelgroep uit te breiden door ook iets voor pubers te bouwen. In 1978 werd het Spookslot geopend. Dit was de eerste creatie van Ton van de Ven, de opvolger van Anton Pieck. In de jaren ’80 werd een aantal spectaculaire attracties aan het pretpark toegevoegd: de Python, de Halve Maen (het schommelschip), de Piraña, de bobslee en de houten achtbaan Pegasus.

En zo is de Efteling alsmaar groter geworden. Het schijnt nu het op twee na grootste pretpark van Europa te zijn, na Eurodisney Parijs en Europapark in Duitsland. In het topjaar 2012 hebben ruim 4 miljoen mensen het park bezocht. En de prijs van het entreekaartje is gestegen van 36 eurocent in 1952 naar 35 euro in 2014.

Maar dankzij kortingsacties gaat er aardig wat van de prijs af en eenmaal binnen hoef je niet veel uit te geven. En we genieten er altijd zo van, dat we het er wel voor over hebben. Maarre... dat sprookjesbos... daar zijn we eigenlijk al jaren niet meer geweest...

Bronnen: wikipedia.org, efteling.com, wonder-depot.nl

Koning van Katoren

Vanmorgen kwam Rozanne onze slaapkamer binnen met de vraag of we Koning van Katoren konden lezen. Huh??? Rozanne wil overdag lezen???
Begrijp me goed, Rozanne vindt het heerlijk om voorgelezen te worden. Samen hebben we al heel wat klassiekers en andere boeken gelezen. Maar dat moet dan wel ‘s avonds gebeuren, voor het slapengaan. Overdag zijn er veel te veel andere - interessantere? - dingen te doen. Maar dit boek is blijkbaar zo bijzonder, dat ze het ‘s morgens wilde lezen. We hadden het ook wel bijna uit...

Koning van Katoren. Een paar jaar geleden hebben Rozanne en ik de musical gezien, gespeeld door Theater Terra, mijn favoriete jeugdtheatergroep. Ik heb met tranen in mijn ogen naar de voorstelling zitten kijken. Het is een geweldig mooi verhaal, maar ook het enthousiasme waarmee deze jonge acteurs speelden ontroerde me. Vorig jaar zijn we samen naar de verfilming geweest. Ook een mooie film. Daarna heb ik zelf het boek gelezen. Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik dat in mijn jonge jaren nooit had gedaan. Maar beter laat dan nooit. Rozanne was er toen nog niet aan toe. Ze was bang dat het te eng zou zijn, vooral de scène met de draak van Smook. Maar uiteindelijk wilde ze het boek wel samen met mij lezen. Om mij een plezier te doen. En ze vond het dus een mooi boek, zo mooi, dat ze het zelfs overdag wilde uitlezen. Ze vindt het een leuk en spannend boek, heel avontuurlijk.

Koning van Katoren gaat over het koninkrijk Katoren. In het eerste hoofdstuk gaat de oude koning dood op dezelfde dag dat de jongen Stach wordt geboren. Hierna wordt het land geregeerd door zes ministers die beloven dat er een nieuwe koning zal komen, maar dat gebeurt niet. Als Stach 17 is, besluit hij koning te worden. Dat vinden de ministers goed, als hij eerst zeven opdrachten uitvoert. Deze opdrachten zijn natuurlijk heel moeilijk, zo niet onmogelijk. Maar Stach brengt ze allemaal tot een goed einde en wordt Koning van Katoren.
Achter de avonturen zit ook een politiek verhaal. De zes ministers zijn eigenlijk dictators die hun macht niet uit handen willen geven. In de film komt de repressie overigens duidelijker in beeld dan in het boek. Er is sprake van milieuvervuiling, van een elitegroep die de bevolking uitbuit door een simpel medicijn heel duur te verkopen en als Stach uiteindelijk koning wordt, stelt hij een minister van Democratie aan.
Heel gek is dat niet, want de schrijver van dit werk, Jan Terlouw, is ook politicus. Hij is zelf minister geweest voor de D’66 en zet zich in voor verschillende natuur- en dierbeschermingsorganisaties. Koning van Katoren heeft hij geschreven in 1971.

WO I voor kinderen

Geschiedenis is heel boeiend en boeken en programma’s voor kinderen over geschiedenis vind ik helemaal geweldig.

Kinderen leven nog maar zo kort en de meeste weten maar weinig over de gebeurtenissen die op de wereld hebben plaatsgevonden voordat zij geboren werden. Sommige kinderen (of heel veel, dat weet ik niet precies) vinden het wel heel interessant om over vervlogen tijden te horen.

Van de Tweede Wereldoorlog hebben de meeste kinderen wel gehoord. Maar de Eerste, die kennen ze eigenlijk niet zo. Nu die vreselijke oorlog dit jaar zijn honderdste verjaardag viert, is er wel wat aandacht voor. Voor volwassenen zijn er documentaires en series, vooral op de Belg uiteraard. Voor kinderen is er nu een goede serie op Zapp, op zondagavond. Het heet ‘Kleine handen in een grote oorlog’. In iedere aflevering staat een kind uit een ander land centraal en we zien wat hij of zij meemaakt. Het wordt gespeeld door acteurs en tussendoor zie je originele beelden van vroeger. De eerste aflevering ging over een Franse jongen van 14 die aan het begin van de oorlog mee wilde vechten tegen de Duitsers. Al snel komt hij erachter hoe gruwelijk zo’n oorlog is. Aflevering 2 vertelt over een Belgisch gezin van wie alles al is afgepakt door de Duitsers en die ook nog eens 2000 frank moet betalen, omdat de bezetters anders de dochter meenemen. Behalve de verhalen die nagespeeld worden, wordt er ook informatie gegeven over de achtergrond. Bijvoorbeeld hoe het komt dat de Duitsers zich zo gedragen en wat er met die onschuldig gevangen genomen mensen gebeurt.

Ik vind het erg goed dat onze kinderen naar deze serie kijken. Ze wisten niets over WOI. Na de eerste aflevering dachten ze overigens dat het over WOII ging, zo weinig leeft WOI voor hen. Ze horen er natuurlijk ook nooit verhalen over, omdat Nederland neutraal was. Terwijl onze cultuur doorspekt is met verhalen over de Tweede Wereldoorlog: ieder jaar de dodenherdenking en bevrijdingsdag, verhalen, boeken en series over deze oorlog en opa en oma die er uit eigen ervaring over vertellen. Door zo’n serie komen ze er veel over te weten, terwijl de informatie os afgestemd op kinderen. Het is dus niet al te eng.

Kleine handen in een grote oorlog, zondag om 18:55 uur op Nederland 3.