Marina

Carlos Ruiz Zafón

Marina (Marina, Spanje, 1999)

Vertaald uit het Spaans door Nelleke Geel

Carlos Ruiz Zafón is één van mijn lievelingsschrijvers. De Catalaanse schrijver is vooral bekend van zijn trilogie De schaduw van de wind - Het spel van de engel - De gevangene van de hemel. Vóór hij deze succesvolle romans schreef had hij vier young adult boeken geschreven. Eén daarvan is Marina.

Marina gaat over Oscar Drai, een jongen van 15 die in een internaat woont. Op de eerste bladzijde wordt verteld dat hij ooit een week spoorloos was en in de rest van het boek vertelt hij hoe dat kwam. 

Oscar maakt kennis met het meisje Marina en haar vader Germán Blau. Zij wonen in een groot, oud, verwaarloosd huis in een wijk vol met grote, oude, al dan niet leegstaande villa’s. Marina neemt Oscar mee naar een verlaten kerkhof waar een dame, geheel in het zwart gehuld, een bezoek brengt aan een naamloos graf. Nieuwsgierig volgen ze de vrouw door oude, verlaten steegjes en komen uit in een oude, verlaten donkere kas. Daar doen ze een lugubere ontdekking en vluchten weg. Ze kunnen de zaak echter niet laten rusten en graven verder in deze duistere zaken.

De young adult boeken van Ruiz Zafón zijn griezelig en in elk van de boeken zijn wel één of meerdere momenten waarop je haren recht overeind gaan staan. Ook Marina is bizar en creepy. 

In Ruiz Zafóns boeken is de sfeer heel belangrijk. Marina speelt zich af in het oude gedeelte van Barcelona. Af en toe vond ik het wel een beetje een overkill. Echt alles is oud en verlaten. Zelfs het internaat waar Oscar woont is immens, oud en spookachtig:

‘De school stond midden in een citadel van tuinen, fonteinen, modderige vijvers, patio’s en behekste pijnwouden. Eromheen stonden sombere gebouwen met daarin door spookachtige nevel bedekte zwembaden, griezelig stille sporthallen en sinistere kapellen waar afbeeldingen van heiligen glimlachten in de weerspiegeling van de altaarkaarsen. (...) De kamers van de leerlingen bevonden zich op de vierde verdieping, aan grotachtige gangen. Eindeloze galerijen die altijd in het donker lagen, en die altijd een lugubere echo bewaarden.’ 

Ook krijg je snel achter elkaar veel verschillende levensverhalen te lezen. Dat vond ik soms ook een beetje té.

Maar afgezien daarvan is ook dit weer een gaaf boek. Het is spannend en je wil gewoon weten hoe die scène afloopt, of ze er heelhuids uit komen. Je blijft dus doorlezen en hebt het boek zo uit.